Τα κενά στα σχολεία δεν καλύπτονται με υπερωρίες και περιφορές

Ε.Γ. - ΕΦ.ΣΥΝ.

Σχεδόν στα μέσα της σχολικής χρονιάς και ενώ έχει ολοκληρωθεί η γ’ φάση προσλήψεων αναπληρωτών, εξακολουθούν να υπάρχουν κενά στα σχολεία! Σύμφωνα με τον Χαράλαμπο Κόκλα, αιρετό του ΠΥΣΔΕ Α’ Αθήνας, τα κενά στα σχολεία της συγκεκριμένης περιοχής εντοπίζονται κυρίως στις ειδικότητες των φιλολόγων και των ξένων γλωσσών.

Πώς έχουν επιλέξει να «λύσουν» το πρόβλημα το υπουργείο Παιδείας και η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης; Αντί να προχωρήσουν και σε νέες προσλήψεις, επιβάλλουν υποχρεωτικές υπερωρίες σε καθηγητές των παραπάνω ειδικοτήτων, γεγονός που προσθέτει αντί να επιλύει προβλήματα στη λειτουργία των σχολικών μονάδων και επιβαρύνει το εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών. Εχει κι άλλες τέτοιες «λύσεις» στη φαρέτρα του το υπουργείο. Οπως ενημερώνει ο κ. Κόκλας, εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις προκειμένου να πάνε σε σχολεία μακράν των μονάδων στις οποίες είναι τοποθετημένοι προκειμένου να συμπληρώσουν μία-δύο ώρες στο διδακτικό τους ωράριο. Ακόμα κι αν κάποιοι έχουν από τη διεύθυνση του σχολείου αναθέσεις νόμιμες άλλων μαθημάτων για να καλύψουν το ωράριό τους, η ΔΔΕ ανακαλεί τις αναθέσεις και τους μετακινεί σε σχολεία κοντινά ή μακρινά προκειμένου να καλύψουν μαθήματα της ειδικότητάς τους.

Ομως με «μαγικά» και «κόλπα», με περιφερόμενους και εξοντωμένους δασκάλους δεν γίνεται παιδεία! Οι εκπαιδευτικοί απαιτούν να προχωρήσει εδώ και τώρα το υπουργείο στη δ’ φάση πρόσληψης αναπληρωτών με σκοπό την κάλυψη όλων των κενών που παρατηρούνται, χωρίς να προσμετρηθούν οι υπερωρίες που επιβλήθηκαν στους συναδέλφους, και καταγγέλλουν την πολιτική των περικοπών και της «εξοικονόμησης πόρων» που προωθούν κυβέρνηση και υπουργείο στις πλάτες μαθητών, γονιών και καθηγητών.

Αυτές οι αντιεκπαιδευτικές τακτικές του υπουργείου δεν είναι βέβαια καινούργιες. Αυξάνονται όμως κάθε χρόνο αφήνοντας το στίγμα τους στο λεηλατημένο τοπίο της παιδείας. Και έπειτα μένει μια «απορία» να χάσκει: γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο;