των Αιμιλίας Τσαγκαράτου & Ντίνας Ρέππα -  Από selidodeiktis

Η φετινή 94^η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων της ΔΟΕ που διεξάγεται αυτή την εβδομάδα γίνεται σε μια περίοδο που οι εξελίξεις, διεθνώς και στη χώρα μας, είναι καταιγιστικές και που θα κρίνουν πολλά για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους εκπαιδευτικούς. Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιβεβαιώνονταν οι χειρότεροι φόβοι των λαών του κόσμου: ο Τραμπ «πήρε το όπλο του» και έστειλε τα βομβαρδιστικά του που έπληξαν εγκαταστάσεις του Ιράν, κλιμακώνοντας επικίνδυνα τη σύγκρουση στην περιοχή. Ο εγκληματίας Νετανάχιου πανηγυρίζει, κάνοντας λόγο για ενέργεια «που θα αλλάξει την ιστορία». Με το ένα χέρι βομβαρδίζουν το Ιράν, με το άλλο δολοφονούν γυναικόπαιδα στη Γάζα που περιμένουν στη σειρά για ένα πιάτο φαḯ. Οι πόλεμοι όχι μόνο δεν τέλειωσαν, όπως έλεγε ο Τραμπ στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά έχουν φτάσει σχεδόν στο κατώφλι μας, αφού οι βάσεις των ΗΠΑ και στη χώρα μας είναι πλέον «νόμιμος στόχος» του Ιράν.

Στο συνέδριο πρέπει να ακουστεί δυνατά η φωνή του αντιπολεμικού κινήματος, των χιλιάδων που ένωσαν τη φωνή τους στο March to Gaza στην Αίγυπτο ενάντια στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη μαζί με τους χιλιάδες διαδηλωτές στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Η κλιμάκωση του πολέμου με την ανοιχτή σύμπραξη των ΗΠΑ με το Ισραήλ και την επίθεση στο Ιράν βάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη για το αντιπολεμικό κίνημα. Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος στο Ιράν –έξω οι βάσεις/ έξω από το ΝΑΤΟ – Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Ο κοινωνικός πόλεμος είναι φυσικό να πηγαίνει χέρι- χέρι με τον στρατιωτικό. Η «οικονομία πολέμου», το δόγμα της ΕΕ και της κυβέρνησης της ΝΔ, προβάλλεται από το σύστημα ως μονόδρομος, αφού οι πολεμικές μηχανές πρέπει να ταϊστούν από το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων, πριν γίνουν οι ίδιοι βορά τους. Η κυβέρνηση μέσω των υπουργών της, δηλώνει ότι «δεν θα πάρετε αύξηση ποτέ, αφού αυτός είναι ο χρυσός κανόνας της ΕΕ μέσω του συμφώνου της δημοσιονομικής σταθερότητας». Τα αντιλαϊκά υπερπλεονάσματα των 11,4 δις που τα έκλεψαν κυριολεκτικά από τα δημόσια αγαθά, τους μισθούς και τις συντάξεις μας, χρησιμοποιούνται μόνο ως “λογιστικοί” δείκτες ανάπτυξης και αξιολόγησης για να γεμίζουν τα ταμεία εταιριών, τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου με κέρδη. Στα επίσημα στοιχεία της Eurostat για την ελληνική οικονομία τα κέρδη των επιχειρήσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ έφτασαν το 50,2% το 2024, από 48,3% το 2019. Την ίδια περίοδο οι μισθοί ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκαν από 36,8% σε 35%, ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε σε ονομαστικούς όρους. Τα στοιχεία μαρτυρούν ότι τα επιχειρηματικά κέρδη των μεγάλων κυρίως ομίλων αντιστοιχούν στο μισό ΑΕΠ, όταν εκατομμύρια μισθωτοί που παράγουν αυτόν τον τεράστιο πλούτο περιορίζονται σε ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 1/3. Και για να ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι «πιο αποτελεσματικά», η Κεραμέως δηλώνει ότι θα φέρει μέσα στο καλοκαίρι νομοσχέδιο που θα επιτρέπει την 13ωρη (!) εργασία σε έναν εργοδότη την ημέρα, διαλύοντας κυριολεκτικά όποιο εργασιακό δικαίωμα έχει απομείνει.

Στα πλαίσια αυτής της συνολικής εικόνας, η εκπαίδευση δεν μπορεί να μένει απέξω. Η σχολική χρονιά έκλεισε με την επίθεση εναντίον της δημόσιας εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών να κορυφώνεται. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΟΟΣΑ και οι κυβερνήσεις – προηγούμενες και τωρινή – επιδιώκουν να εδραιώσουν το σχολείο της αγοράς, εντείνοντας πλευρές της ιδιωτικοποίησης, εμπορευματοποίησης και κατηγοριοποίησής του. Αφυδατωμένο από κάθε παιδαγωγική λειτουργία, βαθιά ταξικό, αποστεωμένο από τη γνώση αλλά με ωκεανό δεξιοτήτων με ημερομηνία λήξης, με υποταγμένους και πειθαρχημένους μαθητές/τριες που δεν θα έχουν συνολική αντίληψη για τη λειτουργία του κόσμου. Το επιχειρηματικό σχολείο των ΟΟΣΑ-ΕΕ-ΣΕΒ προωθείται ως βασικός κόμβος και στρατηγικού τύπου τομή για τη διασφάλιση και αναπαραγωγή του καπιταλιστικού κέρδους, επιδιώκοντας οι εκπαιδευτικοί της τάξης και της πράξης να υποταχτούν σε αυτό, και σε δομή και σε περιεχόμενο. Η ίδρυση των Ωνάσειων σχολείων, το διεθνές απολυτήριο, οι διαγωνισμοί PISA – διεθνείς και εγχώριοι – τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που η ίδρυσή τους κρίνεται νόμιμη σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ, δεν είναι απλά μέτρα ατάκτως ειρημένα, αλλά μια συνεκτική αντιδραστική παρέμβαση που πηγαίνει μαζί με τις αφηγήσεις περί «αριστείας», τη χρόνια υποχρηματοδότηση, τις συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων.

Η σχολική χρονιά που μόλις τέλειωσε σημαδεύτηκε από την συνεχιζόμενη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικών. Οι νεοδιόριστοι/ες εκπαιδευτικοί αλλά και μόνιμοι παλαιότερων ετών συνεχίζουν να αντιστέκονται αξιοποιώντας τις αποφάσεις των συλλογικών τους οργάνων και την έμπρακτη αλληλεγγύη που εδραίωσαν μεταξύ τους. Οι εκπαιδευτικοί σφράγισαν με μαζική συμμετοχή τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων σε κομβικές στιγμές, όταν η ΔΟΕ «άδειασε» τον αγώνα με την επαίσχυντη απόφαση του Μαρτίου του 2024. Το έκαναν γιατί γνώριζαν ότι αυτή η μάχη είναι κομβικής σημασίας για την επιβίωση του δημόσιου και δωρεάν σχολείου, ισχυρό προαπαιτούμενο για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών/τριών και για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Το έκαναν γιατί γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση περιμένει τη στιγμή που η αντίσταση στην αξιολόγηση θα καμφθεί για να εξαπολύσει νέο μπαράζ αντιεκπαιδευτικών μέτρων (διαγωνισμό ΑΣΕΠ, γονεϊκή επιλογή σχολείου, περιφερειακές εξετάσεις για την αξιολόγηση σχολείων κι εκπαιδευτικών, προσλήψεις εκπαιδευτικών από τοπικούς φορείς, όπως οι δήμοι κλπ).

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι μόνο με αυταρχισμό και καταστολή μπορεί να αντιμετωπίσει τον «εχθρό εκπαιδευτικό». Απάντησε με χιλιάδες πειθαρχικά σε όλη τη χώρα, εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στην απεργία – αποχή.

Ούτε αυτό όμως, δεν ήταν επαρκές για να «κλείσει» αυτόν τον αγώνα. Απέναντι στις στρατηγικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση με στόχο την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των δημοσίων αγαθών και λειτουργιών του δημοσίου τομέα, και ειδικά σε εκπαίδευση, υγεία, ασφάλιση κ.λπ., κατέθεσε ένα νέο νομοσχέδιο για το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων που σκοπεύει να ψηφίσει άμεσα. Δεν είναι νέοι κανόνες πειθαρχικού δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους, είναι ένα νέο αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο που τώρα δεν αφορά τα συνδικάτα και τα σωματεία αλλά τον κάθε υπάλληλο ατομικά. Αυτή η στρατηγικού χαρακτήρα αναδιάρθρωση στο πειθαρχικό «δίκαιο» έχει αποκλειστική στόχευση να ποινικοποιήσει μέχρι ακρότατου βαθμού τη συνδικαλιστική δράση και το απεργιακό δικαίωμα όχι του σωματείου ή των συνδικαλιστών αλλά του κάθε απεργού υπαλλήλου, του κάθε διαφωνούντα, της κάθε ανυπότακτης μορφής αγώνα, του κάθε υπάλληλου που βλέπει μια παρανομία και δοκιμάζει να την καταγγείλει.

Στρατιωτικού τύπου έλεγχος, ένταση του αυταρχισμού και της πειθαρχικής πίεσης στους εργαζόμενους, ποινικοποίηση της εργασιακής ζωής, προληπτική καταστολή χωρίς τελεσίδικες αποφάσεις, μαζί με την υπερεξουσία των οργάνων (αποκλειστική παρουσία νομικών συμβούλων του κράτους), επιδιώκουν να βάλουν ταφόπλακα στη συνδικαλιστική δράση, το δικαίωμα στην απεργία, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν ανώτατες κατηγορίες για “απείθεια” και “δυσφήμηση”. Η εφαρμογή της αξιολόγησης και η ποινικοποίηση του μεγαλειώδους αγώνα που μπλοκάρει την αναδιάρθρωση βρίσκεται στην προμετωπίδα!

 Γιατί τι άλλο μπορούν να σημαίνουν ο διπλασιασμός της αρχικής ποινής για μη συμμετοχή στην αξιολόγηση σε τουλάχιστον δύο μήνες στέρηση μισθού και οριστική παύση στην δεύτερη «άρνηση»,  το επιπλέον διοικητικό πρόστιμο 3 έως 30 χιλιάδες ευρώ σε κάποιες περιπτώσεις όπως παύση, υποβιβασμός, απαγόρευση προαγωγής, αλλά και η ταύτιση αδικημάτων ποινικού χαρακτήρα όπως υπεξαίρεση, πλαστογραφία, πράξεις κατά της γενετήσιας ελευθερίας κ.λπ. με προσαπτόμενες κατηγορίες κυρίως για συνδικαλιστική δράση και απεργία, όπως “απείθεια”, “αναξιοπρεπής συμπεριφορά”, “άρνηση αξιολόγησης”; Επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα καθεστώς πλήρους αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας όπου ενδεχόμενη -παντελώς παράνομη – αγνόηση της συμμετοχής των αγωνιζόμενων σε νόμιμη απεργία θα μπορεί να ισοδυναμεί με την ντε φακτο επιβολή της παράκαμψης και παράβασης του Συντάγματος για την “άρση της μονιμότητας”.

Η κυβέρνηση επιδιώκει από τη μια να θωρακίσει την πολιτική της ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί, από την άλλη δυσκολεύεται εξαιρετικά να την νομιμοποιήσει ευρύτερα στη λαϊκή συνείδηση. Το ρήγμα που άνοιξε τον χειμώνα με τις μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, διευρύνεται από την ένταση των κοινωνικών προβλημάτων και ειδικά των οικονομικών αδιεξόδων για μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας αλλά και εξαιτίας των διεθνών εξελίξεων που αναδεικνύουν τους κινδύνους της πρόσδεσής της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ.

Γιατί όσο και να προσπαθεί να στηρίξει το συντηρητικό αφήγημα της αξιολόγησης στο δημόσιο, αυτό αδυνατεί να πείσει ότι αποτελεί τη λύση των οξυμένων προβλημάτων της κοινωνίας.

Ο αγώνας στην εκπαίδευση βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η διατύπωση συνολικού πολύμορφου απεργιακού αγώνα διαρκείας, με ατμομηχανή τον αγωνιστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών σωματείων, που θα συσπειρώσουν πανελλαδικά όλο τον κόσμο που δίνει τη μάχη, με την ανάπτυξη του κινήματος από τα κάτω, της μαζικοποίησης των ΓΣ και των επιτροπών αγώνα, αποτελούν τις προϋποθέσεις της συνέχισης και της νίκης!

Με πρώτο σταθμό το συνέδριο της ΔΟΕ, η μαχόμενη εκπαίδευση, όλοι και όλες εμείς που δώσαμε και δίνουμε τη μάχη ενάντια στην κυβερνητική επίθεση και τους μηχανισμούς των στελεχών της εκπαίδευσης όλον αυτό τον καιρό, από τους νεοδιόριστους και τις νεοδιόριστες που έχουν το πειθαρχικό στο χέρι, τους αναπληρωτές και τις αναπληρώτριες της εργασιακής επισφάλειας και περιπλάνησης, μέχρι εκείνους κι εκείνες που δίνουν τις μάχες στους συλλόγους διδασκόντων και στα σωματεία για να μην περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, που αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο δημόσιο, δωρεάν, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή του, που θα χωρά όλα τα παιδιά, που θα προάγει τη γνώση και όχι τη δεξιότητα, σε ένα σχολείο εργασιακής αξιοπρέπειας, πρέπει να μετατρέψουμε το αποστειρωμένο περιβάλλον της αίθουσας του συνεδρίου σε χώρο που θα ακουστεί η φωνή μας, που θα μεταφερθεί η πραγματική αντιπαράθεση και τα πραγματικά διλήμματα που μπαίνουν αυτή τη στιγμή στον κλάδο, και που θα απαιτήσουμε να παρθούν αποφάσεις τέτοιες που θα αντιστοιχούν στην επίθεση, με τη φιλοδοξία όχι απλώς να καθυστερήσουμε και να εμποδίσουμε αλλά να ανατρέψουμε. Να αντιπαρατεθούμε τόσο με τη γραμμή της υποταγής όσο και με την γραμμή των συμβολικών αντιδράσεων που ακυρώνουν το διεκδικητικό και ταξικό ρόλο του κινήματος και παραπέμπουν τις προσδοκίες των εργαζόμενων στο κοινοβουλευτικό πεδίο.

Με μαζικό ξεσηκωμό μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Με αγωνιστική πρόταση-απόφαση του συνεδρίου, ηχηρό μήνυμα προς την κυβέρνηση αλλά και τον κλάδο. Με πολύμορφο συνολικό αγωνιστικό σχεδιασμό, με πρώτο απεργιακό σταθμό τον Σεπτέμβρη με τριήμερη απεργία και Γενικές Συνελεύσεις να αποφασίζουν τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα και με προμετωπίδα τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση και το σύνολο των αναδιαρθρώσεων, το νέο πειθαρχικό δίκαιο και την πάλη να πάρουμε πίσω τους κλεμμένους μας μισθούς!

Με επιβεβαίωση της συνέχισης της απεργίας αποχής ενάντια στην αξιολόγηση, σημαντικό όπλο στη μάχη μας ενάντια σε αυτήν!

Με απεργιακά αγωνιστικά βήματα σε όλο το δημόσιο από το καλοκαίρι για να μην ψηφιστεί το νέο πειθαρχικό, με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις, με τη συμμετοχή του εκπαιδευτικού κινήματος σε αυτά.

Με πολύμορφες δράσεις για όλα τα ζητήματα με το ξεκίνημα της χρονιάς, τις συμπτύξεις και τις συγχωνεύσεις.

Ένας τέτοιος αγωνιστικός σχεδιασμός βρίσκεται στον αντίποδα των επιδιώξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού στο συνέδριο της ΔΟΕ.

Το αποδεικνύει η ημερήσια διάταξη της 93^ης ΓΣ αντιπροσώπων που είναι βγαλμένη στα υπουργικά γραφεία και όχι στο ΔΣ συνδικάτου. Η αναδιάρθρωση που επιχειρείται δεν υπάρχει ούτε ως υποψία σε αυτή.

Την ίδια ώρα που ο Μητσοτάκης από το Πάσχα ανακοινώνει με μεγάλη σαφήνεια και οι υπουργοί παιδείας Ζαχαράκη και εσωτερικών Κεραμέως επιβεβαίωσαν, ότι θα επιδιώξουν νομοθετική πρωτοβουλία για να εισάγουν την «απόλυση» στις ποινές για τη μη συμμετοχή στην αξιολόγηση, όταν στις υπάρχουσες αναδιαρθρώσεις έρχονται να προστεθούν τα Ωνάσεια και το Baccalaureate, τα ΕΠΑΛ… η εισβολή του ιδιωτικού κεφαλαίου στην λειτουργία και στην διαχείριση κατά τα άλλα δημόσιων σχολείων και το συνδικάτο της εκπαίδευσης, των χιλιάδων πειθαρχικών των μελών του, των μόνιμων απειλών κι εκβιασμών, δεν τα θέτει καν ως θέμα συζήτησης στην κορυφαία διαδικασία του όπως είναι το συνέδριο της ΔΟΕ, τότε κάτι βρώμικο συμβαίνει. Όταν η οικονομική θέση των εκπαιδευτικών, ειδικά των νέων και ελαστικά εργαζόμενων αναπληρωτών και νεοδιόριστων, βρίσκεται στον πάτο και το συνδικάτο δεν έχει να προτείνει τίποτα για όλα αυτά στο πρόγραμμα δράσης, τότε το μήνυμα που επιδιώκουν να στείλουν στον κλάδο είναι σαφές και καθαρό, είναι μήνυμα απόλυτης παράδοσης, συναίνεσης και υποταγής.

Και μάλιστα, όταν ολόκληρη τη χρονιά η πλειοψηφία του κυβερνητικού κρατικού συνδικαλισμού των ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΔΙΚΤΥΟ, με το ΔΙΚΤΥΟ να πρωταγωνιστεί σε αυτό, να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να «κλαδέψουν» τα πόδια των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών. Και τι δεν έκαναν για να δηλώσουν, χωρίς να το πουν, ότι ο αγώνας έκλεισε! Αρνήθηκαν κάθε στήριξη στις/στους διωκόμενους. Έκαναν το πρωτοφανές, να καταψηφίσουν την συμμετοχή των μελών του ΔΣ της ΔΟΕ να παραβρεθούν σε κινητοποιήσεις των τοπικών συλλόγων ενώ καλούνταν! Ειδικά αυτό θα γραφτεί στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος ως κυνική ομολογία παράδοσης! Αρνήθηκαν κάθε απεργιακή κινητοποίηση με το επιχείρημα ότι δε συντρέχει κανένας λόγος κλαδικής απεργίας όταν «έβρεχε» κυριολεκτικά πειθαρχικά σε όλη τη χώρα και είχαμε με απόφαση υπουργού παιδείας την πρώτη δυνητική αργία για συνδικαλιστικούς λόγους στη Χρ. Χοτζόγλου. Και φυσικά, στους τοπικούς συλλόγους τα συνδικαλιστικά τους στελέχη πρώτα αυτά έμπαιναν στην αξιολόγηση, έκαναν αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, αλλού πολύ δυνατά κι αλλού χαμηλόφωνα έσπερναν απογοήτευση και καλούσαν τον κόσμο να αξιολογηθεί. Τι άλλο χρειάζεται δηλαδή να κάνουν; Κι έτσι απελευθέρωναν τα χέρια της κυβέρνησης να δράσει ακόμα πιο επιθετικά, γνωρίζοντας ότι δεν κινδυνεύει να βρει απέναντι της τα μεγαλύτερα συνδικάτα στο δημόσιο, τα εκπαιδευτικά. Ήταν ο βασικός και αναγκαίος σύμμαχος της κυβέρνησης στην επίθεση της.

Την ίδια στιγμή σοβαρότατες ευθύνες για τις ως τώρα εξελίξεις στο συνδικάτο έχει η ΑΣΕ που πανηγυρίζει για την «κόκκινη ΔΟΕ», και τις κρίσιμες στιγμές εξαφανίζει την αξιολόγηση από τα αιτήματα (κινητοποίηση στις 29 Μάρτη), οργανώνοντας ένα συλλαλητήριο όπου απουσιάζει εκκωφαντικά από αυτό ο ηρωικός αγώνας που δίνει ο κλάδος. Επιδιώκει να αλλάξει την ατζέντα και να αποσυνδεθεί σταδιακά από τη μάχη της αξιολόγησης αλλά ευτυχώς ο κόσμος της εκπαίδευσης, οι νεοδιόριστες/οι των χιλιάδων πειθαρχικών αρνείται πεισματικά να παραδοθεί και η διαδήλωση σείεται κυριολεκτικά από ανάλογα συνθήματα. Παράλληλα με αυτό, η ΑΣΕ διολισθαίνει όλο και συχνότερα, όλο και πιο βαθιά σε μια επιχειρηματολογία ότι ο 4823/21 δεν είναι αξιολόγηση αλλά αξιολόγηση με εισαγωγικά, υπονοώντας ότι υπάρχει και μια άλλη αξιολόγηση καλή. Κάνει κριτική μόνο στη μορφή της συγκεκριμένης αξιολόγησης, τονίζει όλο και περισσότερο ότι αποτελεί μια καλοστημένη παράσταση δυο φορές κάθε δυο χρόνια, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για να αναπτυχθούν σχεδιασμοί μιας άλλης αξιολόγησης αλλά και επιχειρήματα αυστηροποίησής της. Με αυτό τον τρόπο στην ουσία έρχεται όλο και κοντύτερα στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για μια καλή αξιολόγηση και αφήνει ελεύθερο το πεδίο να αναπτυχθούν σχεδιασμοί για την προώθηση της κουλτούρας αξιολόγησης. Κυρίως όμως, αποδυναμώνει τα επιχειρήματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κι εμπορευματοποίηση που προωθείται δια μέσου της αξιολόγησης. Γι’ αυτό απουσιάζει από τις θέσεις της ένα συνολικό απεργιακό και αγωνιστικό σχέδιο που ακόμα και τώρα αρνείται να καταθέσει στον κλάδο. Γι’ αυτό ανακηρύσσει ως βασικό της εχθρό τον συντονισμό των σωματείων κι αρνείται στους ΣΕΠΕ κάθε κίνηση που δεν έχει αποφασιστεί από τη ΔΟΕ κεντρικά, ΔΟΕ που την λιβανίζει νυχθημερόν φτάνοντας στο σημείο να υπερψηφίζει πρώτη φορά τον οικονομικό απολογισμός της λες και είναι το ταξικό συνδικάτο.

Η ελπίδα και η δύναμη μας βρίσκεται στους χιλιάδες που αντιστέκονται, που δίνουν μάχη στους συλλόγους διδασκόντων για να μην κατισχύσει η εμπορευματοποίηση στην καθημερινότητα του σχολείου, που αντιστέκονται στα προγράμματα της αμάθειας και των δεξιοτήτων και αναπτύσσουν κοινότητες ριζοσπαστικής κριτικής παιδαγωγικής, που αντιδρούν στις διαταγές του διοικητικού μηχανισμού στην εκπαίδευση, που μαζικοποίησαν σε κρίσιμες στιγμές τις Γενικές Συνελεύσεις, στους χιλιάδες που δέχτηκαν πειθαρχικά και μαζί με πολλούς ακόμα πλημμύρισαν τις διευθύνσεις σε κινητοποιήσεις αξιοπρέπειας κι αγώνα, στο 85% του κλάδου που δεν έχει αξιολογηθεί, στους χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενες/ους των 850 ευρώ που δουλεύουν σεζόν για να βγάλουν τον χειμώνα, στους χιλιάδες μόνιμες/ους που βιώνουν την πίεση σε όλα τα επίπεδα. Η συγκρότησή αυτών των χιλιάδων σε ενιαίο σώμα, που θα συζητά, θα συντονίζεται, θα παίρνει αποφάσεις και θα τις πραγματοποιεί με εργαλείο τον αγωνιστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών σωματείων και την αυτοοργάνωση του κινήματος είναι το κρίσιμο στοίχημα. Και σε αυτό οφείλουμε και θα συμβάλουμε. Μέχρι τη Νίκη!