Ένα παγκόσμιο «στοίχημα».

Η εξέλιξη του Τραμπ, οργάνου και κατασκευάσματος του Νετανιάχου, πρέπει να σημάνει συναγερμό

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου - kosmodromio.gr

Σε προηγούμενο άρθρο, εξηγήσαμε γιατί το σχέδιο Νετανιάχου είναι η εξόντωση του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας το ταχύτερο δυνατό ή η παράδοσή του άνευ όρων και ότι, όπως όλα δείχνουν, αυτό το σχέδιο καθορίζει και την πολιτική Τραμπ. Το αν θα πετύχει ή όχι, όπως και η στάση που θα τηρήσουν οι διάφορες δυνάμεις θα έχει πολύ μεγάλες περιφερειακές και παγκόσμιες συνέπειες.

Η κατεύθυνση που θα πάρει όχι μόνο η περιοχή της δυτικής Ασίας, αλλά όλος ο κόσμος θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη τις επόμενες μέρες και εβδομάδες. Αν ο Νετανιάχου καταφέρει να πραγματοποιήσει την επιδίωξή του εξοντώνοντας πάνω από δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους και προσαρτώντας τη Γάζα μέσα στον Αύγουστο αυτό θα σημάνει μια γιγαντιαία πολιτική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση για όλο τον κόσμο, θα ανοίξει τον δρόμο σε έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό-φασισμό, θα ενισχύσει τις τάσεις προς επανεξοπλισμό και νέο παγκόσμιο πόλεμο στη Δύση και θα αυξήσει την πιθανότητα πυρηνικής ή άλλης οικολογικής ή τεχνογενούς καταστροφής. Θα αποτελέσει επίσης μια αντικειμενική στρατηγικής τάξης ήττα της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, του αραβομουσουλανικού κόσμου και του παγκόσμιου Νότου (αν όχι υπό μία έννοια και της ίδιας της Ευρώπης). Γι’ αυτό η Παλαιστίνη είναι σήμερα το κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης, όπως ήταν πριν μερικούς μήνες και μπορεί να ξαναγίνει το Ιράν.

Η σύγκρουση άλλωστε Ισραήλ-Παλαιστινίων είναι μια κατ’ εξοχήν σύγκρουση και Ανατολής-Δύσης και Βορρά-Νότου. Όλη η προσπάθεια των τελευταίων χρόνων για την πολιτική, θεσμική και οικονομική συγκρότηση μιας «παγκόσμιας πλειοψηφίας» ( κατά την προσφυή έκφραση του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν), με τον Οργανισμό της Σαγκάης, τους BRICS κλπ. και τη δημιουργία προϋποθέσεων για έναν «πολυπολικό κόσμο», δηλαδή έναν κόσμο που δεν θα κυριαρχείται από τη μονοκρατορία «ΗΠΑ-Ισραήλ-παγκόσμιου χρήματος», θα δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα αν πετύχουν τα σχέδια Νετανιάχου. Τι αξία έχει όλη αυτή η ρητορεία όταν παραμένει αδύναμη ή απρόθυμη να σταματήσει ή τουλάχιστο να παλέψει αποφασιστικά ενάντια σε ένα τέτοιων διαστάσεων έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;

Ποιος λαός, ποιο κράτος, θα τολμήσει να τα βάλει με την «Αυτοκρατορία» όταν έχει δει να εξοντώνεται αδιαμαρτύρητα ένας ολόκληρος λαός, χωρίς κανείς να την εμποδίζει;

Γεωπολιτικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης καταστροφής των Παλαιστινίων

Η καταστροφή των Παλαιστινίων και του εθνικοαπελευθερωτικού τους κινήματος που θα ακολουθηθεί σύντομα από τη διάλυση και του Λιβάνου, μετά τη Συρία που προηγήθηκε, θα εδραιώσει τον έλεγχο αυτής της αμερικανο-ισραηλινής «Αυτοκρατορίας» στη Μέση Ανατολή πλην Ιράν, με τρόπο πιο βαθύ από οτιδήποτε γνωρίσαμε στην ιστορία, θα απαγορεύσει οποιαδήποτε ρωσική, κινεζική ή ιρανική επιρροή, θα καταστήσει την Τεχεράνη πιο ευάλωτη στην επόμενη επίθεση του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, θα κάνει την περιοχή βάση εξόρμησης κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Θα αποτελέσει δηλαδή στρατηγική ήττα της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν και του παγκόσμιου Νότου, για να μην πούμε και της Ευρώπης και θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες στα άλλα μέτωπα θερμής ή υποψήφιας θερμής σύρραξης (Ουκρανία, Ιράν, Κίνα και Κορέα), αυξάνοντας την πιθανότητα νέων συρράξεων.

Το θέμα της Παλαιστίνης είναι εντελώς ξεχωριστό και κεντρικό στη δυτική Ασία. Οι Παλαιστίνιοι είναι το κατεξοχήν σύμβολο του αγώνα των Αραβομουσουλμάνων εναντίον της δυτικής αποικιοκρατίας και ο αγώνας τους έχει τεράστιο βάρος και σημασία στη συνείδηση και το φαντασιακό του αραβικού και ισλαμικού κόσμου, αν όχι όλης ανθρωπότητας. Η μονομερής κατίσχυση των Εβραίων στο τέμενος Αλ Άκσα και την Ιερουσαλήμ, την «πατρίδα» των τριών μονοθεϊσμών, θα αποτελέσει ένα συγκλονιστικό γεγονός.

Από στρατηγική άποψη, το Ισραήλ, εξοντώνοντας (ή εκδιώκοντας ή τσακίζοντας) τους Παλαιστίνιους και εν συνεχεία εκκαθαρίζοντας τον Λίβανο και προσαρτώντας τη νότιο Συρία, θα αντιμετωπίζει πολύ λιγότερες εκ του σύνεγγυς απειλές και θα αισθάνεται πιο ελεύθερο να πραγματοποιεί τις διεθνείς εκστρατείες του εναντίον όποιου κράτους ανακηρύσσει αντίπαλό του.

Αν ο Νετανιάχου κερδίσει  στην Παλαιστίνη θα έχει εξοντώσει ένα βασικό εμπόδιο για την πλήρη κυριαρχία του στη Μέση Ανατολή, αλλά και τον πιο σταθερό ιστορικά αντικειμενικό σύμμαχο της Ρωσίας, της Κίνας και του παγκόσμιου Νότου στη δυτική Ασία. Ήδη από την εισβολή στο Ιράκ το 2003, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός και εμπνευστής του επεκτατικού προγράμματος των νεοσυντηρητικών Νετανιάχου καταστρέφει το ένα μετά το άλλο, όλα τα κινήματα και καθεστώτα που αποτελούν εμπόδιο στο Ισραήλ και τη Δύση, συνήθως βάζοντας τις ΗΠΑ να τους επιτεθούν. Η στρατηγική του Ισραήλ και των Αμερικανών και κυρίως Αμερικανοεβραίων νεοσυντηρητικών και υποστηρικτών του εμπνέεται, όπως και ο ναζισμός, από τα γεωπολιτικά δόγματα του Χαουσχόφερ. Επιδιώκει να κάνει στη Μέση Ανατολή αυτό που έκανε η Γερμανία μεταξύ 1939 και 1941, όταν κατέλαβε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη προτού επιτεθεί στη σοβιετική Ρωσία. Επιδιώκει να ελέγξει όλη τη δυτική Ασία, προτού προχωρήσει σε εκστρατείες εκτός αυτής.

Το νότιο μέτωπο ενός πολέμου κατά ΕΣΣΔ και Κίνας

Μια Μέση Ανατολή (δυτική Ασία) από όπου θα έχει εκκαθαριστεί κάθε εστία αντίστασης και θα έχει ελεγχθεί πλήρως από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ θα απαγορεύσει τα κινεζικά σχέδια Belt and Road και οποιαδήποτε ρωσική ή κινεζική επιρροή και θα αποτελέσει την ιδανική βάση εξόρμησης προς την πρώην σοβιετική Υπερκαυκασία, όπου ήδη Τουρκία, Ισραήλ και ΝΑΤΟ επιδιώκουν να ελέγξουν τον νότιο Καύκασο και να συνδεθούν με την Κεντρική Ασία μέσω της Κασπίας, απομονώνοντας τη Ρωσία από τη Μέση Ανατολή. Η περιοχή είναι επίσης ιδανική βάση εξόρμησης αυτοτελώς προς την Κεντρική Ασία και βεβαίως προς την Κίνα. Για να μη μιλήσουμε για τον πλήρη έλεγχο βασικών ενεργειακών πόρων που χρησιμοποιεί σήμερα η Ευρώπη και η Κίνα.

Υπό μία έννοια η εκστρατεία/εκστρατείες Νετανιάχου στη Μέση Ανατολή, μαζί με τους Αμερικανούς, είναι το νότιο «συμπλήρωμα» της ουκρανικής εκστρατείας του ΝΑΤΟ, κατά τρόπο ανάλογο της Γερμανίας, μετά την πρώτη ήττα της μπροστά στη Μόσχα, το 1941, κινήθηκε κατά του Καυκάσου προκειμένου να αποκόψει τη Ρωσία από το μαλακό της υπογάστριο, εκστρατεία που τερματίστηκε με τη μάχη του Στάλινγκραντ το 1943. Φυσικά, για να το δούμε έτσι πρέπει να θυμόμαστε ότι ΗΠΑ και Ισραήλ δεν είναι δύο ξεχωριστά κράτη, αλλά δύο πυλώνες μιας ενιαίας «αυτοκρατορίας»

Αν βέβαια υπάρχουν ακόμα αναλυτές που νομίζουν ότι το Ισραήλ δεν είναι η «κρυμμένη υπερδύναμη», αλλά ένα μικρό κράτος με εμμονές ζήτω που καήκαμε. Η εξέλιξη του Τραμπ, οργάνου και κατασκευάσματος του Νετανιάχου, πρέπει να σημάνει συναγερμό.

Ένα παγκόσμιο «στοίχημα»

Αν το Ισραήλ καταφέρει να εξοντώσει τους Παλαιστίνιους, χωρίς να προκαλέσει μια παγκόσμια εξέγερση εναντίον του, θα επηρεάσει επίσης αποφασιστικά την παγκόσμια πολιτική συνείδηση. Θα σημάνει την επανανομιμοποίηση διεθνώς των μεθόδων του φασισμού και του ναζισμού, τον ενταφιασμό όχι μόνο των πολιτικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας μετά τη νίκη του 1945 επί του ναζισμού, αλλά και του ίδιου του ανθρωπισμού μετά την Αναγέννηση, όπως και των επιτευγμάτων της Ρωσικής, της μεγάλης Γαλλικής, της Αγγλικής και της Ολλανδικής Επανάστασης, τη διεθνή σημασία των οποίων συνέκρινε μιλώντας στο συνέδριο της Λέσχης Βαλντάι, τον Νοέμβριο του 2024, ο ίδιος ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, «αποκαθιστώντας» τρόπον τινά τη Ρωσική Επανάσταση για πρώτη φορά μετά το 1991.

Οι ενδείξεις που έχουμε είναι ότι Ρωσία, Κίνα και Ιράν, ίσως και Πακιστάν, προσανατολίζονται τώρα σε εντονότερη στρατιωτική συνεργασία, αλλά μόνο μετά το σοκ της επίθεσης Ισραήλ και ΗΠΑ κατά του Ιράν. Τα στρατιωτικά μέσα δεν είναι βέβαια κατάλληλα για την περίπτωση της Παλαιστίνης, όπου όμως υπάρχει μια σωρεία πολιτικών, διπλωματικών, οικονομικών και άλλων μέτρων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αντιταχθούν στη γενοκτονία. Και που είναι καλύτερα να χρησιμοποιηθούν τώρα, παρά εκ των υστέρων. 

Μια αποφασιστική παρέμβαση των κρατών των BRICS (τουλάχιστον όσων από αυτά δεν συνδέονται με το Ισραήλ) και του παγκόσμιου Νότου, ως εκφραστών αυτού που ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος ονόμασε αναδυόμενη «παγκόσμια πλειοψηφία» με σκοπό να σταματήσει τώρα η γενοκτονία θα αποτελέσει μια τεράστια συμβολή στην οικοδόμηση ενός «πολυπολικού» κόσμου και, με δεδομένη τη δημοτικότητα της παλαιστινιακής υπόθεσης στους δυτικούς πληθυσμούς θα καταστήσει περισσότερο δημοφιλείς τη Ρωσία, την Κίνα και τους BRICS παγκοσμίως, ακόμα και στις χώρες του ΝΑΤΟ και τους λαούς της Δύσης.

Στρατηγικά, σε ιστορικό βάθος, η αποκατάσταση του δεσμού ανάμεσα στα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα της Δύσης και στα αγωνιζόμενα έθνη της Ανατολής και του Νότου είναι και η κρισιμότερη εγγύηση ότι θα αποφύγουμε το ενδεχόμενο μιας παρατεταμένης σύγκρουσης που μπορεί, κάποια στιγμή, να φτάσει σε πυρηνική ή οικολογική καταστροφή. Τέτοιοι δεσμοί υπήρξαν κατά το παρελθόν και βοήθησαν τη νίκη της ΕΣΣΔ στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στην αποτροπή του πυρηνικού πολέμου αργότερα.

Καθώς τελείωνε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ισχυροί δυτικοί κύκλοι ήθελαν να συνεχίσουν με Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν τους απέτρεψαν τα πυρηνικά της Μόσχας, γιατί δεν υπήρχαν ακόμα πυρηνικά της Μόσχας. Τους απέτρεψε το τεράστιο παγκόσμιο κύρος της ΕΣΣΔ λόγω της νίκης της επί του Ναζισμού, αλλά και της ευρύτερης ακτινοβολίας της. Η αμερικανική, γαλλική, βρετανική, βελγική, ιταλική κλπ. κοινωνίες δεν ήθελαν και δεν θα επέτρεπαν

 «Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», είπε ο Κλαούζεβιτς. Ο Νετανιάχου, ακολουθούμενος από τη συλλογική Δύση που σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος επιχείρησε να κάνει την πολιτική συνέχεια του πολέμου. Δημιούργησε έτσι μόνος του τις συνθήκες μιας πάρα πολύ μεγάλης πολιτικής ήττας της Δύσης και μια ευκαιρία για την Ανατολή από αυτές που παρουσιάζονται συνήθως μόνο σε διάστημα μερικών δεκαετιών.

Ex Oriente Lux, αν η Ανατολή βρει το θάρρος να κάνει αυτό που πρέπει! Και υπό τον όρο να μην επιτρέψει στην «Αυτοκρατορία» να τη διασπάσει. Αν δεν το πράξει, δεν θα αποφύγει τη σύγκρουση, όπως δεν την απέφυγε εν τέλει και το 1941.