Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος - kosmodromio.gr

Όσο πιο πολύ γλιστράει στους ιστούς της αμερικανο-βρετανο-ισραηλινής αράχνης, τόσο περισσότερο ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναθεωρεί και τις απόψεις του για την ιστορία.

Όσο πιο πολύ γλιστράει στους ιστούς της αμερικανο-βρετανο-ισραηλινής αράχνης, τόσο περισσότερο ο Χριστοδουλίδης αναθεωρεί και τις απόψεις του για την ιστορία. Τις προάλλες εξηγούσε μάλιστα, με τρόπο βέβαια γιατί φοβόταν, ότι τώρα πια δεν υπάρχουν σκιές στις σχέσεις Αθήνας-Λευκωσίας. Παρήλθε δηλαδή η εποχή που η Αθήνα κατηγορούσε τον Μακάριο και τους διαδόχους του, ότι άλλα της λένε και άλλα κάνουν. Τώρα Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης βλέπουν eye to eye που λένε και τα αφεντικά μας.

Δεν ξέρω αν ο Μακάριος έλεγε ψέματα, ξέρω όμως ότι είχε σοβαρούς λόγους να το κάνει αν το έκανε. Και ο λόγος ήταν ότι οι περισσότεροι πολιτικοί στην Αθήνα κατά την εποχή του ενεργούσαν ως πράκτορες της Αγγλίας και της Αμερικής για να προκαλέσουν την ήττα του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Πολύ καλά έκανε και τους έλεγε ψέματα, αν τους έλεγε ο Μακάριος, και πολύ κακώς συμφώνησε τελικά με την παρότρυνση των Αμερικανών (σύμφωνα με τον Πλουτή Σέρβα) να αποδεχθεί ανεξαρτησία αντί ένωσης, χωρίς καμία εγγύηση μάλιστα και, αργότερα, να δεχτεί, υπό την πίεση της ΝΑΤΟϊκής Αθήνας των Καραμανλή και Αβέρωφ, τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που κατέστρεψαν τελικά και την Κύπρο και την Ελλάδα και συνεχίζουν να προκαλούν, και σήμερα, καταστροφικές συνέπειες. (*)

Αλλά τον Μακάριο δεν τον μισούν για τα λάθη και τις ολιγωρίες του. Τον μισούν για τους αγώνες του.

Πλήρης ταύτιση «Νενέκων» Λευκωσίας-Αθήνας

Κι έρχεται τώρα ο Χριστοδουλίδης, διεκδικώντας τον τίτλο του Κυπρίου αρχι-Νενέκου, να ζητήσει εκ μέρους της Κύπρου, περίπου συγγνώμη από τους διαχρονικούς Νενέκους των Αθηνών. Τώρα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη, όπως υπήρχε στο παρελθόν μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, κι αν υπάρχει σύντομα επιλύεται. Μαζί άλλωστε δεν έδωσαν μια από τις κρισιμότερες θέσεις στην Ευρώπη, του επικεφαλής του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (OECD), στον εκπρόσωπο της Τουρκίας, που, αν θυμάμαι καλά και δεν τα έχω χάσει κι εγώ πλέον με όσα γίνονται, παραμένει δύναμη εισβολής και κατοχής στην Κύπρο! 

Ας μην κρυβόμαστε άλλωστε. Ο Μακάριος ήταν ένας διεθνής ταραξίας, ένας «παγκόσμιος αναρχικός». Φίλος του Αραφάτ, του Νάσερ, του Τίτο και όλων των ηγετών του Τρίτου Κόσμου και ηγετικό στέλεχος ο ίδιος του κινήματος των Αδεσμεύτων. Πιθανώς ήταν και κρυπτοκομμουνιστής, αφού έφτασε στο σημείο να στείλει τον Λυσσαρίδη στους κομμουνιστές, στον Χρουστσώφ τον ίδιο, να σώσει την Κύπρο από την επικείμενη τουρκική εισβολή το 1964 όπως και την έσωσε.

Έλαχε στον Χριστοδουλίδη να καθαρίσει επιτέλους την Κύπρο από αυτή όλη τη ρώσικη βρωμιά, να την παραδώσει άμεμπτη στους νέους Επικυρίαρχους.

Και τις εγγυήσεις που λένε ότι θέλουν να καταργήσουν (άλλη μηχανή που εφηύρε ο Κοτζιάς για να παραστήσει τον εθνικόφρονα, αυτός που έγραψε, συνεργάτης ων του ΓΑΠ, ότι το μεγαλύτερο λάθος το 2004 ήταν η πρόβλεψη για δημοψήφισμα) δεν είναι βέβαια για να προστατεύσουν την Κύπρο από τουρκική εισβολή (αφού η εισβολή έγινε το 1974, δεν θα γίνει στο μέλλον), αλλά για να αποδώσουν χωρίς κανενός είδους Υποθήκες το νέο προτεκτοράτο σε ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ. Αλλά και για να μην μπορεί να της επικαλεστεί η Ελλάδα για να επέμβει στη Μεγαλόνησο, εάν τυχόν ξαναρχίσουν να σφάζουν εκεί τους Ελληνοκύπριους.

Ο Μακάριος, με τα προσόντα και με τα ελαττώματά του, υπήρξε ο ηγέτης του αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου από την αποικιοκρατία, και μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα που τίμησε την Κύπρο και τον ελληνισμό, αλλιώς δεν θα μπορούσαν να τον εκτιμούν τόσοι ηγέτες παγκοσμίως, ούτε και θα χρειαζόταν να κάνουν τόσες απόπειρες να τον βγάλουν από τη μέση.

Ο Χριστοδουλίδης και σχεδόν όλη η κυπριακή ελίτ είναι οι πρωταγωνιστές της επαναποικιοποίησης του νησιού.

Μια Κύπρος με παγκόσμια ακτινοβολία

Η Κύπρος σημειωτέον, επί Μακαρίου, είχε το θράσος να γίνει, μετά το Κάιρο και πριν το Αλγέρι, η πρωτεύουσα των αντιαποικιακών επαναστάσεων της Ασίας και της Αφρικής. Οι αντάρτες του Λυσσαρίδη κατασκεύαζαν δικά τους όπλα και τα εξήγαγαν στα αντιαποικιακά κινήματα κι αργότερα θα πήγαιναν οι ίδιοι να εκπαιδευτούν από τους Παλαιστίνιους στα στρατόπεδα του Λιβάνου για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Ο Μακάριος έφτασε στο σημείο να γίνει φίλος με τον τροτσκιστή και Γραμματέα της 4ης Διεθνούς Μιχάλη Ράπτη (Pablo), τον θρύλο της Αλγερίνικης Επανάστασης και να τον διορίσει επίτιμο πρόξενο στο Αλγέρι!

Ορισμένοι οπαδοί του Μακαρίου λένε ότι ακριβώς επειδή τα έκανε όλα αυτά η μικρούλα Κύπρος απέκτησε το τεράστιο παγκόσμιο κύρος της και μπόρεσαν και βγήκαν όλα αυτά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ χάρη στα οποία διατηρήθηκε η νομική και διεθνής πολιτική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό κανένα μουσουλμανικό κράτος δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Πιθανώς. Αλλά με τούτα και με κείνα έχει μείνει άλυτο το κυπριακό και κλαίει κάθε εβδομάδα ο «Πολίτης» και ο ΔΗΣΥ στην Κύπρο και η «Εφ.Συν» στην Αθήνα και όλος σχεδόν ο «πολιτικός κόσμος» Κύπρου και Ελλάδας, αυτοί δηλαδή που είχαν υποστηρίξει το 2004, καθ’ υπόδειξιν Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ισραηλινών, το πιο τερατώδες σύνταγμα και σχέδιο λύσης εθνικής διαφοράς  που εμφανίστηκε στην παγκόσμιο ιστορία .

Ενώ, αν είχε πεθάνει ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, αν τάχαν βάλει όλα όσα ήθελαν οι Τούρκοι εξαρχής στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, θα είχε από τότε καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν θα υπήρχε τώρα άλυτο κυπριακό ζήτημα να μας ταλαιπωρεί -και πιθανώς ούτε και πολλοί Ελληνοκύπριοι στο νησί!

 Ορθώς λοιπόν ο Χριστοδουλίδης έδιωξε τον Μακάριο από το γραφείο του, αναζωπυρώνοντας έτσι παλιές πληγές και διχασμούς, και κλείνοντας το μάτι στην κυπριακή άκρα δεξιά, τα πρώην όργανα της χούντας των Αθηνών, του ΝΑΤΟϊκού Gladio και των ξένων υπηρεσιών.

Διερωτάται κανείς όμως τι ακριβώς συμβαίνει με το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΔΕΚ που ίδρυσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης και το Δημοκρατικό Κόμμα του πρώην  Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου που υποτίθεται ότι συγκυβερνούν.

Ζουν ή πέθαναν;  

Ο κ. Χριστοδουλίδης αποδεικνύεται επίσης ένας εκ των καλύτερων λειτουργών της απάτης και του ψεύδους σε όλο τον ελληνικό χώρο, μεθόδων που έχουν γίνει τώρα, και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, ο άξονας, το ψωμοτύρι, της πολιτικής δράσης και της διακυβέρνησης. Πριν από τις εκλογές έπλεκε τον ύμνο του Μακαρίου και κατακεραύνωνε όσους πρότειναν ένταξη στο ΝΑΤΟ, τώρα λέει ότι η Κύπρος πρέπει να γίνει μέλος της (και μάλιστα παρόλο που είναι αδύνατο!). Εξελέγη εξάλλου γιατί άφησε να εννοηθεί ότι θα ήταν αντίθετος σε σχέδια διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι ως ο υποψήφιος νεκροθάφτης της.

Αλλά το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Αίφνης ένας πρώην αρχηγός κόμματος, πρώην Υπουργός και φανατικός οπαδός της «συμμαχίας» με το Ισραήλ (δηλαδή της απορρόφησης της Κύπρου από το τελευταίο) παρενέβη στην κωμικοτραγική συζήτηση για το ΝΑΤΟ που ξεκίνησε ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης για να υποστηρίξει ότι βεβαίως δεν είναι σωστό να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ (δύο μέλη του οποίου επεχείρησαν να καταλύσουν το κράτος της!), αλλά πρέπει να μπούμε στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» που είναι πρόγραμμα της «καλής» Ε.Ε. και όχι του «κακού» ΝΑΤΟ.

Μόνο που πρόκειται περί ανακριβών ασυναρτησιών. Το πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» (μάλλον Συνεταιρισμός για τον Πόλεμο) είναι βεβαίως πρόγραμμα του ΝΑΤΟ και όχι της ΕΕ Σύμπραξη για την Ειρήνη – Βικιπαίδεια.

Θυμάμαι να ακούω το ίδιο πολιτικό πρόσωπο, παραμονές του δημοψηφίσματος του 2004, να εξηγεί στους ακροατές του στο ξενοδοχείο President της Αθήνας ότι το σχέδιο Ανάν μπορεί να γίνει δεκτό με ορισμένες τροποποιήσεις.

Χρειάστηκε να γίνει εκείνο το δημοψήφισμα, για να αποκτήσει το ‘Όχι τόσους εκ των υστέρων οπαδούς!

^{(*) Εμμέσως πλην σαφώς το πόσο άσχημες ήταν οι συμφωνίες εκείνες το αναγνώρισε και ο πρωτεργάτης τους Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σύμφωνα με στενό συνεργάτη του Έλληνα πρώην προέδρου, επισκεπτόμενος ο Καραμανλής τον Αμερικανό πρόεδρο Κέννεντι του είπε «αν ήξερα ότι θα εκλεγείτε, δεν θα τις είχα υπογράψει».}