Του Νίκου Παργινού*

Ξέρω πως θα στεναχωρήσω πολλούς μ’ αυτά που θα γράψω, αλλά βαρέθηκα πια ετούτον τον τόπο. Τον τόπο που με γέννησε. Τον σιχάθηκα. Σιχάθηκα τους ανθρώπους του, τις συμπεριφορές τους, την πολιτιστική τους ανωριμότητα κι αμορφωσιά, την κουλτούρα του δήθεν, τον ξερολισμό του διαδικτύου, τον ραγιαδισμό του ξενόφερτου, την υποτέλεια της υπόκλισης στην εξουσία και το χρήμα, την τουριστική ακαμψία, την καλοκαιρινή ραστώνη, τον ωχαδελφισμό και τη μιζέρια που γεννιέται και πεθαίνει στα πρόσωπα όλων αυτών που πήραν τις τύχες του στα χέρια τους. Βαρέθηκα. Σιχάθηκα. Την γκλαμουριά του νεοπλουτισμού, το εύκολο χρήμα των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων, τη στασιμότητα των μακροπρόθεσμων επιδιώξεων, την ευημερία των ρίαλ εστέιτ και του ξεπουλήματος των πατρογονικών μας στη λογική του όσο – όσο και ό,τι αρπάξουμε, τη μετριότητα των βαρύγδουπων μεταπτυχιακών τίτλων και των κορνιζαρισμένων επί πληρωμή σπουδών, τους τεκμηριωμένους επιστήμονες του μεροκάματου που τα έλεγαν, τα άδυτα των μυστικών συνάξεων και συντεχνιών που καθορίζουν πολλά και δεν μας τα λένε, τις βαθυστόχαστες πνευματικές προσωπικότητες που σιωπούν, τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια, τις ίντριγκες των ημετέρων με τις μασέλες και τα μεγάλα σαγόνια που διαπρέπουν εν τη νήσο ταύτη, το αέναο άνοιγμα και το κλείσιμο της κάθε τουριστικής σεζόν, το αναλυτικό μέτρημα και τα στατιστικά των αφίξεων του αεροδρομίου, τα ρεκόρ των επισκεπτών που υπάρχουν για να σπάνε κάθε χρόνο. Βαρέθηκα τα αμέτρητα πήγαινε έλα με το φέρυ μποτ της γραμμής και τις μανούβρες στους καταπέλτες των πλοίων, τις βρώμικες παραλίες, τα σκουπίδια στην άκρη του δρόμου, τους ξέχειλους κάδους, τη βρώμα και τη δυσωδία, την ανημποριά, τις λακκούβες στη μέση του δρόμου, τα φανάρια που δεν λειτουργούν και χρειάζονται, τα φανάρια που λειτουργούν και δεν χρειάζονται, τα σήματα στην άκρη του δρόμου που έχουν γυρίσει στο πλάι, τις πινακίδες που έπεσαν, βρώμισαν και δεν αναγνωρίζονται, τα εκκλησάκια στις άκρες των δρόμων που μας θυμίζουν διαχρονικά τους νεκρούς μας, τις διαβάσεις που δεν φαίνονται, τις παρακάμψεις που χρόνια τώρα δεν σχεδιάζονται και δεν παρακάμπτουν, τις απαλλοτριώσεις που δεν ολοκληρώνονται κι έχουν απαλλοτριώσει τις ελπίδες μας, τον άξονα βορρά – νότου, τον άξονα ανατολής και δύσης, τις πολεοδομήσεις που δεν μπορούν να ιεραρχήσουν τα αυτονόητα, τα πεζοδρόμια που δεν είναι για πεζούς, τους ποδηλατόδρομους που δεν φιλοξενούν ποδήλατα, τα ποδήλατα που δεν έχουν δρόμους κι αναβάτες, τις νησίδες που πλημμυρίζουν τον χειμώνα και γίνονται νησιά, τις νησίδες που φυτρώνει κάθε λογής πανίδα και χλωρίδα, τις προστατευόμενες ζώνες που πάψαμε να προστατεύουμε κι απώλεσαν τη χλωρίδα και την πανίδα τους, τα μνημεία που καταρρέουν και την UNESCO που ποτέ δεν την είδαμε στα μέρη μας, τις κατεστραμμένες στάσεις που μας ντροπιαζουν και δεν μπορείς να προστατευτείς από τη βροχή και τον ήλιο, τα τραπεζοκαθίσματα που απλώνονται κυριαρχικά σε όλους τους χώρους μα δεν είναι για τα μούτρα σου, τη μουσική που διαχέεται αέναα όλες τις ώρες, τη φασαρία εκείνων που θέλουν να σταματήσει και τη σιγή εκείνων που θέλει να συνεχιστεί, τα αυτόφωρα και τις συλλήψεις, τα ξενύχτια και την ταλαιπωρία, τα καταστήματα που πουλάνε τα πάντα, ακόμα και μούρη, τη χωριάτικη που την πληρώνεις ακριβά, τον καφέ που πικρίζει στο άκουσμα της τιμής του, τη θέα που ακριβαίνει τα πάντα κι ας μην το αξίζει τελικά, την ιστορία και τον πολιτισμό που υπάρχουν μόνο για να περηφανευόμαστε κι ενίοτε για να ντρεπόμαστε που μόνο εμείς δεν γνωρίζουμε, τα τείχη που καταρρέουν χωρίς μάχες και πολιορκίες, τα μοναστήρια και τα κάστρα που πολιορκούνται από επισκέπτες και έχουν είσοδο, τις εκκλησιές που έχουν ωράρια και τα φρούρια που είναι πάντα κλειστά για το κοινό, τις τουαλέτες που είναι για το κοινό αλλά δεν είναι δημόσιες. Βαρέθηκα τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια, το νερό που δεν πίνεται, βαρέθηκα να ξεδιψώ κουβαλώντας εξάδες, να μην έχω νερό να πλυθώ μα να ξεπλένω στεγνά τις αμαρτίες τους, να περιμένω για το μεγάλο έργο που ακόμα δεν έγινε και να ονοματίζω άνωθεν ενέργειες δήθεν για το καλό μου, να κάνω τεμενάδες σε υπουργούς που έρχονται για τριήμερο στο νησί, να δίνω το χέρι σε προεστούς και δημογέροντες χωρίς νωπό αποτύπωμα προσφοράς στη ζωή μου, να γίνομαι σκαλοπάτι για τις όποιες νέες πολιτικές τους επιδιώξεις, να χειροκροτώ από συνήθεια, από ανάγκη, από υποτέλεια. Να ευχαριστώ, να παρακαλώ, να υπομένω, να φιλώ κατουρημένες ποδιές για τα αυτονόητα που χρόνια μου στέρησαν. Βαρέθηκα να βρίσκουν λύσεις και να παίρνουν μέτρα για το κυκλοφοριακό, βαρέθηκα τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα που ξεχειμωνιάζουν αραγμένα σε οικόπεδα και ξεχύνονται κατά ρυπάς τα καλοκαίρια στους δρόμους, βαρέθηκα τα μηχανάκια που οδηγούνται χωρίς φειδώ και κράνος, τις γουρούνες που είναι τετράτροχες, λογίζονται δίτροχες και δεν μπορείς να κουμαντάρεις, τα μαύρα βανάκια που πολλαπλασιάζονται χρόνο με τον χρόνο και δεν μπορείς να διακρίνεις τον οδηγό τους, τα λεωφορεία τα μονά, τα διπλά και τα τρίδιπλα παντός τύπου και χρώματος που σταθμεύουν πρώτη μούρη στη Σπιανάδα, τα φορτηγά (επικαθήμενα, συρόμενα και όλα τα -όμενα) που δεν μπορείς ποτέ να τα προσπεράσεις με ασφάλεια, τους πλανόδιους μουσικούς, τους καλλιτέχνες του πεζοδρομίου και τους επαίτες που πάντα με ευκολία προσπερνάς, τους ταξιτζήδες και την φιξαρισμένη ταρίφα τους, τους αμαξάδες και την υπομονή μου, τους μονόδρομους που γίνονται διπλής κατεύθυνσης απ’ όποιον γουστάρει, τις εθνικές οδούς που γίνονται χώροι στάθμευσης ενός ρεύματος ανάλογα με την ώρα, τους πεζόδρομους που μόνο οι πεζοί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, τα ταμπελάκια με τα νούμερα στο σηκωμένο χέρι των ξεναγών των κρουαζιεροπλοίων και τους φραγκάτους ακολούθους τους με τα πέδιλα και τις άσπρες κάλτσες, τα σκουριασμένα κάγκελα δεξιά κι αριστερά, τις επικίνδυνες παιδικές χαρές, τα χορταριασμένα νεκροταφεία, τα γεμάτα καδάκια στις πλατείες, τις κολλημένες τσίχλες στις σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων, τα αποτσίγαρα στις χαραμάδες των χρυσοπληρωμένων πλακών, τα καπάκια των φρεατίων που ή θα εξέχουν ή θα βουλιάζουν, τα ρείθρα που ποτέ δεν είναι καθαρά, τα χόρτα που ποτέ δεν είναι κομμένα ή καλύτερα να μην κόβονταν όταν κοπούν, τα έργα που ποτέ δεν τελειώνουν στην ώρα τους, τα έργα που πάντα αφήνουν σημάδια στο πέρασμά τους, τις πινακίδες με τα ονόματα των οδών που παρότι μόνο οι ξένοι τις χρειάζονται είναι γραμμένες μόνο στα ελληνικά, τα καλώδια που διασχίζουν με ευκολία τους δρόμους σε αντίθεση μ’ εμάς που πρέπει να κάνουμε σλάλομ ειδικά το καλοκαίρι, τους άβαφτους τοίχους στην παλιά πόλη, τους ξεπλυμένους σοφάδες, τα έρημα σπίτια που θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, τον χορό των αίρ κοντίσιον σ’ αυτά που κατοικούνται, τα σπασμένα και στραβά φανάρια που δεν ανάβουν ούτως ή άλλως τη νύχτα, το παλάτι που δεν έχει βασιλιά, τα ανάκτορα που δεν έχουν αρμοστή, τον βασιλιά που δεν είχε τελικά γενέθλια, τα γενέθλια με τους αμέτρητους βασιλιάδες και τις πριγκίπισσες, τις δημοτικές παραλίες που δεν είναι δημοτικές, τις δημόσιες παραλίες που δεν είναι δημόσιες, τα ξενοδοχεία που ξεφυτρώνουν σε κάθε παραλία, τις παραλίες που ξεφυτρώνουν σε κάθε ξενοδοχείο, τις διόδους που κλείνονται, τα μονοπάτια που δεν περπατιούνται πλέον, τις ξαπλώστρες που αν δεν κουβαλήσεις πρέπει να τις χρυσοπληρώσεις, τις βίλλες με τις πισίνες, τις πισίνες χωρίς βίλλες, τα χωριά που έχουν εγκαταλειφθεί, αυτούς που εγκατέλειψαν τα χωριά για να πάνε στην πόλη, την πόλη που πρέπει να εγκαταλειφθεί γιατί δεν κάνουμε τελικά χωριό, τα πανηγύρια και το βίρου βίρου με ή χωρίς στύλους για να γυρνάμε όλοι γύρω γύρω, τα αρνιά και τα σουβλάκια που ψήνουμε στριφογυρνώντας τα, το μαλλί της γριάς και τους λουκουμάδες του κάθε γέρου, τα ληγμένα τρόφιμα στα γηροκομεία, τα ιλουστρασιόν φυλλάδια στις εκθέσεις, τους παχυλούς μισθούς και τις αντιμισθίες, τα κόμιστρα και τα δίδακτρα, τους φόρους και τις εισφορές, τα εφάπαξ και τα άπαξ και δια παντός, τις φοροελαφρύνσεις που ποτέ δεν σε πιάνουν, τα νέα προγράμματα στα οποία δεν εμπίπτεις, τις παραμεθορίους που δεν σε συμπεριλαμβάνουν, τα βαρέα και ανθυγιεινά που δεν είναι για τα μούτρα σου, τις κενές θέσεις πάρκινγκ που δεν υπάρχουν για σένα, τα περιφερειακά πάρκινγκ που δεν γίνονται γιατί πρέπει και τα ιδιωτικά πάρκινγκ που δεν είναι περιφερειακά να θησαυρίζουν, τα γιώτ των μεγιστάνων που παραθερίζουν περιφερειακά και θα έρθουν και εντός όταν γίνουν οι μαρίνες των άλλων, τις βαρκούλες που μακριά αρμενίζουν, τα ταχύπλοα που δεν μας κάνουν τη χάρη, όπως το παραλιακό μέτωπο που όλο το φτιάχνουν κι όλο άφτιαχτο είναι χωρίς να είναι καν δικό τους. Βαρέθηκα τις ουρές στα ΑΤΜ, στα σούπερ μαρκετ, στα παγωτατζίδικα, στο αεροδρόμιο, στα λιμάνια, στις παραλίες, στα ξενυχτάδικα, στα φαγάδικα, στα ορθάδικα, στα πανηγύρια, στους γάμους και τα βαφτίσια. Βαρέθηκα να έχουμε ελιές αλλά να αγοράζουμε ακόμα και το λάδι, να αγοράζουμε ξύλα και να μην έχουμε ούτε κι ελιές στο τέλος, να έχουμε αγρότες χωρίς να έχουν εισόδημα, να έχουμε επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή, παραγωγή χωρίς πρωτογενή τομέα, σύνδεση πρωτογενή με τριτογενή, τριτογενή με δευτερογενή, δευτερογενή με πρωτογενή, συνδέσεις γενικώς, ένα μπάχαλο παναχώθεν και παιδιόθεν. Βαρέθηκα να έχουμε φιλαρμονικές αλλά να μην έχουμε χώρο για να τις ακούσουμε γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε παρελάσεις και λιτανείες όλο τον χρόνο, κρίμα να μην έχουμε Πάσχα όλο τον χρόνο για να ξεδίνουμε όλο το έτος, βαρέθηκα τους μπότηδες που γίνονται κομμάτια μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες μας, βαρέθηκα να έχουμε θεατρικά σχήματα αλλά να μην έχουμε δώσει σχήμα στο γιαπί του Φοίνικα, να έχουμε χορωδίες αλλά να μην συντονιζόμαστε μεταξύ μας και όλοι να σφυρίζουν αδιάφορα κι η πολιτεία φάλτσα. Βαρέθηκα να έχουμε πρωταθλητές χωρίς γήπεδα, να έχουμε ομάδες χωρίς γυμναστήρια, να έχουμε διακρίσεις χωρίς υποδομές, να έχουμε μετάλλια χωρίς να έχουμε βιτρίνες, να έχουμε βιτρίνα τον αθλητισμό και τον πολιτισμό μόνο όμως στα λόγια. Βαρέθηκα τον υγειονομικό τουρισμό που μας παρέχει απλόχερα το κράτος και σε στέλνει απέναντι χωρίς να το έχεις προγραμματίσει, τον άσχημο καιρό τον χειμώνα που δεν αφήνει να γίνουν διακομιδές ζωής, τις διακομιδές από το εξωτερικό που δεν σταματά κανείς και τίποτα όλο το καλοκαίρι. Βαρέθηκα τους γιατρούς που δεν έρχονται, τους δασκάλους που μετανιώνουν που ήρθαν, τους δημόσιους υπάλληλους που θέλουν να φύγουν, τους ερωτικούς μετανάστες που χωρίζουν για να φύγουν από τούτο το μέρος, τους διαγωνισμούς που είναι άγονοι αλλά πολλαπλασιάζονται χωρίς εξήγηση με την πάροδο του χρόνου. Βαρέθηκα τις ίδιες ευχές κάθε χρόνο, τις ίδιες προσδοκίες, τα ίδια μεγάλα λόγια, τους ίδιους ανθρώπους, άλλους ανθρώπους που μοιάζουν με τους προηγούμενους μετά από καιρό, τον καιρό που κάνει τους πάντες να μοιάζουν μεταξύ τους, την κλιματική αλλαγή που μόνο εμάς τελικά δεν αλλάζει, τα δάση που καίγονται και απορώ πως έχουν ακόμα απομείνει κι αυτά, τους εμπρηστές που πιάνονται αλλά συνεχίζουν να τα καίνε από τη φυλακή. Βαρέθηκα να αναλογίζομαι πως το μόνο που αλλάζει στα σχολεία μας είναι κάθε χρόνο οι μαθητές και η στερνή γνώση να μην έρχεται ούτε τώρα.

Δεν θέλω να μοιάσω κι εγώ με όλα ετούτα, ούτε τα παιδιά μου. Δεν θέλω να γίνουμε ένα με όλα τα παραπάνω. Βαρέθηκα. Σιχάθηκα. Ποιος πληρώνει για να ζήσει έστω και για λίγο σε ένα τέτοιο μέρος όπως η Κέρκυρα; Με ρώτησε ο γιος μου κι είχε απόλυτο δίκιο αν το καλοσκεφτείς. Τουλάχιστον οι τουρίστες φεύγουν μετά από λίγες μέρες. Εμείς είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε και να μένουμε εδώ για μια ζωή. Είναι όμορφος ο τόπος μας. Κι ας έχει ασχημύνει. Εμείς άλλωστε τον κάναμε έτσι, γιατί ο τόπος είναι πρώτα από όλα οι άνθρωποί του. Να τον χαιρόμαστε λοιπόν. Όπως κι οι τουρίστες. Σε αυτόν τον τόπο δεν σε αφήνουν να γεννηθείς, ούτε να ζήσεις, μα ούτε καν να πεθάνεις με την ησυχία σου. Πολλά τα έξοδα και στην μια και στην άλλη περίπτωση. Τουλάχιστον, ευτυχώς δεν έχουμε τραίνα και σιδηρόδρομο, κανείς από τους υποψήφιους μνηστήρες της εξουσίας δεν τον υποσχέθηκε ακόμα στα ιλουστρασιόν προεκλογικά του προγράμματα. Ποτέ όμως μην λες ποτέ.

*Από το Facebook