ΕΡΩΤΑΣ ΟΠΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου
(Ο Δεκέμβρης έχει κρύο και βαθιές ιστορικές χαρακιές! Έχει όμως και καινούργια βιβλία φίλων, που μυρίζουν φρεσκοτυπωμένο χαρτί)
Ευχαριστώ τη Μαρία για την τιμή της συμπερίληψης στην παρουσίαση του όμορφου έργου της, που ακροβατεί ανάμεσα στο Ζενίθ και το Ναδίρ της ζωής, τον Έρωτα και το Θάνατο, όπως τα είχε συνταιριάξει ο μεγάλος Λόρκα.
Καθώς δεν διαθέτω σχετικές περγαμηνές και τίτλους, υποθέτω πως η πρόσκληση βασίστηκε στο γεγονός, πως πέρα απ’ την κοινή καταγωγή, μοιραζόμαστε, με τη Μαρία, την ευαισθησία που βλέπει το μεγάλο που κρύβεται πίσω απ’ τα μικρά.
Το τρίτο μάτι, που ανιχνεύει, ας πούμε, την ομορφιά, πίσω απ’ την ασχήμια.
Δεν θα σας κουράσω, αναλύοντας λογοτεχνικά το βιβλίο της Μαρίας.
Όχι μόνο γιατί μπορεί να το κάνουν άλλοι, με μεγαλύτερη επάρκεια από μένα, αλλά και γιατί, προσωπικά θεωρώ, πως η ανάλυση των λογοτεχνικών έργων είναι ένα είδος τεμαχίσματος, μια μικρή ασέβεια.
Κάτι σα νεκροτομή.
Κάθε λογοτεχνικό έργο, πεζό ή ποιητικό, έχει την αυταξία του!
Μας συγκινεί ή μας αφήνει παγερά αδιάφορους.
Μπαίνει μέσα μας και αφήνει αποτύπωμα ή μένει εκτός μας, χωρίς να μετουσιωθεί σε ίχνος.
Είναι όπως ένα ποτήρι δροσερό νερό, την ώρα της δίψας.
Το να αναλύσει κανείς το νερό στα στοιχεία του, το ορθολογικοποιεί, χωρίς να το κάνει λιγότερο ή περισσότερο ευπρόσδεκτο.
Μπορεί μάλιστα, αυτή η ορθολογική ανατομή του, να μειώνει την αυθύπαρκτη μαγεία του.
Το βιβλίο της Μαρίας είναι ένα ποτήρι γλυκόπιοτο νερό!
Πίνεται μονορούφι και δροσίζει τη ξηρασία μας, αφήνοντας μας, στο τέλος, με τον αυθεντικό αναστεναγμό του ξεδιψάσματος.
Ανασύρει αιώνιους μύθους, ανασταίνει τον άγρια δολοφονημένο ποιητή της Ανδαλουσίας, συμπορεύεται μαζί του στην τραγική ωδή του έρωτα, καταγράφει ως το, «Ω Γλυκύ μου Έαρ», την αβάσταχτη οδύνη του πένθους της μάνας, συμπεριλαμβάνει, με σεβασμό, την άποψη του πλήθους-Χορού, του τόσου βίαια παραγκωνισμένου στις μέρες μας, βάζει στις λέξεις όλα τα καρυκεύματα που χάθηκαν στους άγευστους καιρούς μας, επιστρατεύει το μέτρο της έμμετρης ομορφιάς και την ευρηματικότητα μιας πλοκής, που σε συμπαρασύρει, αναζητώντας το τέλος της.
Πάνω απ’ όλα όμως δίνει στον έρωτα το μέγα μέγεθος του.
Όσο το μέγα μέγεθος του θανάτου.
Τη γενεσιουργό και γενετήσια μαγεία του, που δεν επιδέχεται ερμηνείες και αναλύσεις, παρά μόνο, μια γλαφυρή περιγραφή.
Τον κάνει συνταρακτικό όσο ένα φυσικό φαινόμενο.
Όπως ένας σεισμός, που μπορεί να ανασκάψει τεκτονικά, ακόμη και τα μνήματα και να δώσει κίνηση στη νεκρική ακαμψία.
Ανθρωπεύει το Χάρο και κάνει τον παγωμένο Άδη –
όπως λέει η ίδια – Πλούτωνα, δίνοντας του τον πλούτο των πυρπολημένων αισθήσεων.
Πίστευα πάντα, πως είναι δύσκολο, μπορεί και ασεβές, να μιλάς για το θάνατο.
Αφήνει πίσω του, τα παγωμένα σώματα αυτών που παίρνει, τον σπαραγμό και την οδύνη αυτών που μένουν.
Στο βιβλίο της Μαρίας, ο θάνατος γίνεται λιγότερο αποκρουστικός.
Ερωτεύεται, υποφέρει, συμπονά το θάνατο των άλλων και, οι αντοχές του στο σκοτάδι και στην απουσία γίνονται ευάλωτες και γήινες.
Ο θάνατος αυτοαναιρείται κι αυτό τον κάνει λιγότερο ανυπόφορο.
Έτσι, ο παραλληλισμός του τίτλου, Έρωτας όπως Θάνατος, κατά ένα τρόπο αντιστρέφεται σε, Θάνατος όπως Έρωτας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, πως με τη Μαρία συμπορευόμαστε σε μια υπόθεση μεγάλου θανάτου.
Τη Γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης.
Το μεγάλο, σπαρακτικό κεφάλαιο των καιρών μας.
Του αποκρουστικού θανάτου, που δεν επιδέχεται ποιητικές μεθερμηνείες.
Παραμένει άγριος, μεγάλος θάνατος.
Και πάλι όμως, ο ασίγαστος πόθος και η πάλη αυτού του λαού μετουσιώνουν το θάνατο σε έρωτα για ελευθερία και ζωή.
Έρωτας όπως Θάνατος!
Ευχαριστώ για την τιμή της συμπερίληψης στην παρουσίαση του όμορφου βιβλίου και εύχομαι, Μαρία μου, καλόπιοτο το δροσερό νερό σου από τους αναγνώστες σου!
