Η εισήγηση της διωκόμενης εκπαιδευτικού Χρύσας Χοτζόγλου στην εκδήλωση – συζήτηση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία ενάντια στις διώξεις – απολύσεις εκπαιδευτικών και η ΕΛΜΕ Ξάνθης στις 13/6/25

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι

θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση στη σημερινή σας εκδήλωση. Ελπίζω να συμβάλλω με τη συμμετοχή μου εδώ, στο άνοιγμα της συζήτησης γύρω από την επίθεση, που με αιχμή την εκπαίδευση, στοχεύει στην πλήρη αμφισβήτηση των δικαιωμάτων στη δουλειά, τις σπουδές, τις συνδικαλιστικές – πολιτικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Έχει περιγραφεί αναλυτικά από τις εισηγήσεις των συναδέλφων η κατάσταση στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην χώρα, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, με τέτοιας έκτασης και έντασης επίθεση:

1. 2.500 εργαζόμενοι στην εκπαίδευση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα απεργούν και διώκονται πειθαρχικά ενώ απειλούνται με απόλυση με βάση τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού περί συνταγματικής άρσης της μονιμότητας, για όσους «επί της αρχής» αρνούνται την αξιολόγηση. Με αργία και απόλυση απειλούνται τρεις εκπαιδευτικοί επειδή διεκδίκησαν καλύτερους όρους σπουδών για τους μαθητές και τις μαθήτριές τους.
2. 25.000 μαθητές/τριες δεν εισήχθησαν την προηγούμενη χρονιά στο Πανεπιστήμιο λόγω της Ε.Β.Ε. Η εισαγωγή του Εθνικού Απολυτηρίου στο λύκειο θα λειτουργήσει σαν ένας ακόμη κόφτης για τους πιο αδύναμους κοινωνικά και οικονομικά μαθητές, οι οποίοι δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις πανελληνίων εξετάσεων και στις τρεις τάξεις του λυκείου. Το «ανοιχτό λύκειο» θα έχει κλειστές τις πόρτες για τη συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών του λαού.
3. 330.000 φοιτητές/τριες απειλούνται άμεσα με διαγραφή από τα Πανεπιστήμια (ένας στους δύο!) επειδή δεν τελείωσαν τις σπουδές μέσα στα χρονικά όρια που νομοθέτησε η κυβέρνηση το 2022 . Επιπλέον, η φοιτητική νεολαία απειλείται με διαγραφή για συμμετοχή σε κινηματικές διαδικασίες εντός ή εκτός του Πανεπιστημίου, εφόσον κατηγορηθεί για αξιόποινες πράξεις όπως η… αφισοκόλληση (βλ. φθορά δημόσιας περιουσίας)

Το δημόσιο σχολείο σήμερα, καλείται να υπηρετήσει απαρέγκλιτα τον διπλό, πραγματικό του ρόλο. Τον κατανεμητικό και τον ιδεολογικό εντός του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και εν μέσω πολεμικών προετοιμασιών.

Από τη μία κατανέμει το μαθητικό δυναμικό, ανάλογα με την κοινωνική του τάξη, στις υπάρχουσες θέσεις εργασίας. Οι κακοπληρωμένες δουλειές, η χειρωνακτική εργασία προορίζεται για τα παιδιά της εργατικής τάξης.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, διπλά εξαρτημένη και εντελώς αποβιομηχανοποιημένη, σε μια χώρα όπου κανένας στοιχειώδης σχεδιασμός δεν μπορεί να γίνει από μια αστική τάξη που έχει συνδέσει τα συμφέροντα της με τα συμφέροντα και τον σχεδιασμό των Αμερικάνων και ευρωπαίων πατρώνων της, παρασιτική και τυχοδιωκτική, όπου το μεγάλο μέρος της απασχόλησης αφορά το τομέα των υπηρεσιών και την λεγόμενη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, δεν χρειάζονται «πολλοί» απόφοιτοι Πανεπιστημίου. Τα παιδιά της εργατικής τάξης προορίζονται για την κακοπληρωμένη εργασία και οι ταξικοί κόφτες όπως η ΕΒΕ, η Τράπεζα Θεμάτων, το Εθνικό Απολυτήριο, τα Ωνάσεια σχολεία και τα Τεχνικά Γυμνάσια φροντίζουν… «αξιοκρατικά»  για αυτή την άδικη κατανομή.

Από την άλλη, ο ιδεολογικός ρόλος του σχολείου είναι εξίσου σημαντικός για το κράτος, που αναλαμβάνει  την ευθύνη αυτής της παρέμβασης στη νεολαία  για την κυριαρχία και αναπαραγωγή των σάπιων ιδεών και αξίων  του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος. Το γεγονός ότι αυξάνονται συνεχώς τα ιδιωτικονομικά κριτήρια λειτουργίας υποχρεώνοντας τους γονείς να πληρώνουν για τις σπουδές των παιδιών τους, δεν αναιρεί αυτήν την βασική ευθύνη του αστικού κράτους σε σχέση με την εκπαίδευση. Άλλωστε ακόμη και οι τελευταίες εξελίξεις με τα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και ιδιαίτερα του Χάρβαρντ αποτυπώνουν γλαφυρά αυτήν την πλευρά. Η κρατική χρηματοδότησή θα συνεχιστεί μόνο αν το πανεπιστήμιό ευθυγραμμιστεί με την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου προετοιμάζονται οι όροι για τον Γ’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σε τέτοιες περιόδους οι χώρες δεν προετοιμάζονται μόνο οικονομικά αλλά και ιδεολογικά. Προκειμένου να στοιχίσουν τους λαούς ώστε να αποδεχτούν την σφαγή τους, δηλαδή να αιματοκυλιστούν για χάρη μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών.

Τα σχολεία στρατεύονται σε αυτή την υπόθεση πειθάρχησης και τυφλής υπακοής της νεολαίας στο μαύρο μέλλον που της ετοιμάζουν. Τη θέλουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα και πρόθυμη να γίνει κρέας για τα κανόνια τους. Γι αυτό φασιστικοποιούν την κοινωνική, την δημόσια και πολιτική ζωή ρίχνοντας το δηλητήριο του φασισμού – εθνικισμού. Γι αυτό διώχτηκε η Ελευθερία Παλαιστίδου για την εικαστική δημιουργία με τους μαθητές της και το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Γι αυτό σύρθηκαν μαθητές και μαθήτριες στον Πειραιά σε μια φιέστα ξεπλύματος των σιωνιστών δολοφόνων, μια αθλιότητα διοργανωμένη από την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά! Σε μια οργανωμένη εκστρατεία προπαγάνδας της πρεσβείας και του κράτους δολοφόνου για να προωθηθούν και να διαφημιστούν στην ελληνική νεολαία οι μαζικές και σχεδιασμένες δολοφονίες παιδιών, τα εγκλήματα, η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης.

Η καθημερινότητα στα σχολεία έχει γίνει δυσβάσταχτη για μαθητές και εκπαιδευτικούς. Τα υπερπληθή τμήματα δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας για μια νεολαία που έρχεται αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής, που σπέρνει την φτώχεια και διοικεί με τη βία. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με το Υπουργείο να επιχαίρει για τον αριθμό των αποβολών για χρήση κινητού και να μετράει κάποιες χιλιάδες τιμωρημένους ηλικίας 13 έως 17 ετών. Το τέλος της σχολικής χρονιάς βρίσκει εκπαιδευτικούς γονείς και μαθητές αντιμέτωπους με ένα νέο ποινολόγιο, το οποίο προτείνει κοινωνική εργασία αντί για αποβολές, βλέπε απλήρωτη εργασία και Τεχνικά γυμνάσια δηλαδή σύγχρονα αναμορφωτήρια για τους «παραβατικούς» 12 χρονους.

Ενδεικτικά αναφέρω έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ η οποία διαπιστώνει ότι το 24,6% του πληθυσμού σε νοικοκυριά με τουλάχιστον ένα παιδί έως 15 ετών δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχουν τα παιδιά του τακτικά σε δραστηριότητες αναψυχής, ενώ για τον φτωχό πληθυσμό το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται σε 74,8%!

Σε αυτό το σχολείο και τις συγκεκριμένες συνθήκες, οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργασιακά τους δικαιώματα, με τους μισθούς πείνας, ενώ γίνονται αποδέκτες της καθημερινής  τρομοκρατίας της αξιολόγησης – χειραγώγησης και των πειθαρχικών, των απολύσεων. Για να μην μιλάνε, να μην διεκδικούν να μην αντιστέκονται δίπλα στους μαθητές και τους γονείς τους αλλά να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την αντικοινωνική, αντιεκπαιδευτική, αντιδραστική πολιτική.

Οι 2.500 νεοδιόριστοι συνάδελφοι/ισσες διώκονται γιατί υπερασπίζονται τη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλο το λαό. Ο Δημήτρης Αντωνίου απολύθηκε συμπαραστεκόμενος στον αγώνα των φοιτητών/τριών ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Η Σοφία Καψαλάκη διώκεται πειθαρχικά και απειλείται με αργία και απόλυση επειδή ζήτησε διορισμό ειδικού προσωπικού για μαθητή της.  Η Ευαγγελία Τριανταφύλλου διώκεται πειθαρχικά και απειλείται με αργία και απόλυση επειδή ζήτησε τη δημιουργία επιπλέον τμήματος στο νηπιαγωγείο.

Εγώ διώκομαι πειθαρχικά και ποινικά, επειδή υπερασπίστηκα την απεργία μέσα στον εργασιακό μου χώρο καθώς και το δικαίωμα της κοινής κινητοποίησης με μαθητές/τριες μέσα στο χώρο του σχολείου, με διαμαρτυρία και συνθήματα ενάντια στην αξιολόγηση. Η αξιολόγηση αποτελεί πολυεργαλείο επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών αλλά και εργαλείο κατηγοριοποίησης σχολείων ώστε να πραγματώνεται ο κατανεμητικός ρόλος της αστικής εκπαίδευσης σε βάρος των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων. Με ένα αισχρό κατηγορητήριο, με ερωτήσεις κατά την ανάκριση προάγγελο απόλυσης, όπως το αν πιστεύω και υπηρετώ το Σύνταγμα της χώρας, παραπέμφθηκα με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, ως επικίνδυνη για το δημόσιο σχολείο.

Μήπως αυτή η κατάσταση αφορά μόνο τους Δημόσιους Υπάλληλους;

Υπάρχει μια βιομηχανία απολύσεων για συνδικαλιστικούς και πολιτικούς λόγους, ένα μπαράζ διώξεων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα (πχ  Allou Fun Park, Attika Bank, Speedex, νοσοκομεία, Εθνική Λυρική Σκηνή κ.α.). Συνιστούν πια μια καθημερινότητα, έχει ποινικοποιηθεί η συνδικαλιστική – πολιτική δράση. Ακόμη και η έκφραση γνώμης  αποτελεί για το σύστημα και την κυβέρνηση «κακόβουλη κριτική» και λόγο απόλυσης.

Οι διώξεις και οι απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, αλλά και οι διαγραφές των φοιτητών, και οι αποβολές των μαθητών μαζί με το σύνολο των ταξικών φραγμών που υψώνονται αδιάκοπα στο δημόσιο σχολείο αφορούν όλους τους εργαζόμενους και τον λαό. Το όργιο της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς και σπουδών αφορά όλους όσους αντιστέκονται, όσους τολμούν να μιλούν ακόμη και για τα αυτονόητα.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; ΜΗΠΩΣ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ; ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ 40% ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ… ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΤΟΥ… ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ… ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ…

Απέναντι σε αυτή την ανοιχτή τρομοκρατία από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης, ο κλάδος των εκπαιδευτικών διατηρεί τα αντανακλαστικά του και δυσφορεί. Συμμετέχει στις κινητοποιήσεις που καλείται αλλά δεν μαζικοποιεί τις συνελεύσεις του. Εξέφρασε με συγκινητικό τρόπο την αλληλεγγύη του στους διωκόμενους με διάφορους τρόπους.

Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΟΛΜΕ – ΔΟΕ ήταν απρόθυμες εξαρχής να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του αγώνα απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα. Μόνο η πίεση που τους ασκήθηκε από κινηματικά γεγονότα και η διάχυτη οργή των εκπαιδευτικών πανελλαδικά, για το τοπίο φόβου και πειθάρχησης που επιχειρείται να επιβληθεί, τους υποχρέωσαν σε ανακοινώσεις στήριξης των διωκόμενων και κάποια ελάχιστα καλέσματα σε συγκεντρώσεις, τις οποίες πρακτικά δεν στήριξαν καθόλου.

Η Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στις Συνδικαλιστικές Διώξεις και Απολύσεις, δημιουργήθηκε με την πρωτοβουλία των μελών του μετωπικού σχήματος «Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής» στον Πειραιά. Ένα συνδικαλιστικό σχήμα που μετρούσε 10 διωκόμενους για πολιτικο – συνδικαλιστικούς λόγους, σε μια ΕΛΜΕ με δεκάδες νεοδιόριστους με πειθαρχικά για συμμετοχή στην απεργία αποχή, σε μία ΕΛΜΕ που η πλειοψηφία του ΔΣ στο ερώτημα «τι κάνουμε» απαντούσε με εφησυχασμό λέγοντας ότι τα πειθαρχικά θα εκδικαστούν σε 2 με 3 χρόνια και να μην ανησυχούμε γιατί είμαστε καθόλα νόμιμοι. Μέχρι που ήρθε η θέση μου σε αργία.

Η Ανοιχτή Συνέλευση λειτουργεί εδώ και ενάμιση χρόνο, με δημοκρατικές διαδικασίες, έχοντας θέσει σαν βασικούς της στόχους 1) να αναδείξει τις συνδικαλιστικές διώξεις ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα που αφορά κάθε δημοκρατικό άνθρωπο και 2) να οργανώσει τα βήματα του αγώνα μέχρι να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις και διώξεις για πολιτικο συνδικαλιστική δράση. Συμμετέχουν σε αυτή εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, φοιτητές/ριες, μαθητές/ριες, η ένωση συνταξιούχων εκπαιδευτικών, εκπρόσωποι πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλογικοτήτων, σχημάτων γειτονιάς, ανένταχτοι αγωνιστές/ριες, διωκόμενοι.

Στο πλαίσιο της λειτουργίας της συνεδριάζει και παίρνει αποφάσεις τις οποίες υλοποιεί. Ενδεικτικά αναφέρω: 21 Μάρτη 2024 συγκέντρωση και πορεία με καλή μαζικότητα (500 άτομα) στον Πειραιά, 25 Απρίλη εκδήλωση συζήτηση στη Νομική με ένα γεμάτο αμφιθέατρο, στις 23 Μάη, στις 18 Οκτώβρη, στις 28 Γενάρη συγκεντρώσεις  και πορεία στην Αθήνα στο κέντρο, με μεγάλη συμμετοχή.

Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η συμβολή της, μαζί με αυτή των επιτροπών πανελλαδικά που κρατούσαν το θέμα ψηλά και το έκαναν γνωστό παντού, στην επιτυχημένη απεργιακή συγκέντρωση στις 23 Οκτώβρη, την ημέρα που ο Γιώργος Καββαδίας και εγώ είχαμε κληθεί σε ακρόαση από το πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της δυνητικής αργίας. Το αποτέλεσμα ήταν μια δυναμική συγκέντρωση χιλίων και πλέον εκπαιδευτικών και αλληλέγγυων και μια μαζική πορεία που ενώθηκε με την απεργιακή διαδήλωση της ίδιας μέρας. Κάτω από την πίεση της μεγάλης κινητοποίησης, το Πειθαρχικό Συμβούλιο απέρριψε ομόφωνα την θέση μου σε αργία (ο Γιώργος Καββαδίας ήταν ήδη συνταξιούχος).

Η Ανοιχτή συνέλευση στήριξε τις συγκεντρώσεις έξω από τα δικαστήρια στις δίκες των Σεπολίων, των 62 συλληφθέντων αγωνιστών της 6^ης Δεκέμβρη 2020, τη δίκη των μελών του σωματείου ΣΕΡΕΤΕ για την παρέμβασή τους στη βραδιά του ερευνητή στο ΕΜΠ, την ημέρα της εκδίκασης της προσφυγής ενάντια στην εκδικητική απόλυση του Δημήτρη Αντωνίου, στη δίκη των μελών της ΟΡΜΑ για τη συμμετοχή τους σε αντιπολεμική διεθνιστική διαδήλωση. Κάλεσε και στήριξε όλες τις συγκεντρώσεις στις 20 και 23 Μαϊου ενάντια στις αργίες της Σοφίας, της Ευαγγελίας, της Χρύσας αλλά και για την επαναπρόσληψη του Δημήτρη Αντωνίου.

Επιπλέον, η Ανοιχτή συνέλευση συνέλεξε υπογραφές, πραγματοποίησε παρεμβάσεις σε γειτονιές και στις παρελάσεις, με μοίρασμα κειμένων, με ντουντούκα και πανό προκειμένου να ανοίξει το ζήτημα πλατιά στον λαό. Οργάνωσε στις 9 Απρίλη γλέντι οικονομικής ενίσχυσης του αγώνα ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις και απολύσεις και στήριξε οικονομικά, μετά από απόφαση της συνέλευσής της, τρεις απολυμένους αγωνιστές/ριες.

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις και απολύσεις  αλλά και οι κατά τόπους επιτροπές και πρωτοβουλίες αγώνα που συγκροτήθηκαν όλο αυτό το διάστημα πανελλαδικά, άνοιξαν το ζήτημα της επίθεσης στην εκπαίδευση στο λαό, άσκησαν πιέσεις σε ομοσπονδίες και σωματεία, κινητοποίησαν κόσμο που ένιωσε τον αγώνα δικό του. Όπως και είναι.

Παρακαταθήκη αποφασιστικότητας και δυνατοτήτων που ανοίγονται αποτελεί η απεργιακή συγκέντρωση στις 21 Μάρτη στα Προπύλαια. Μια συγκέντρωση με εκατοντάδες συναδέλφους και συναδέλφισσες που στήριξαν τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων τους να πάνε κόντρα στην απόφαση της ΟΛΜΕ να μαντρώσει την οργή των εκπαιδευτικών για τις διώξεις και την αργία – απόλυση σε μια συγκέντρωση λίγων δεκάδων έξω από το υπουργείο Παιδείας, μακριά από τον λαό. Με έναν  πραγματικό συντονισμό εκείνη την μέρα μας δόθηκε η δυνατότητα να διαδηλώσουμε τα αιτήματά μας στο κέντρο της Αθήνας και να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία ότι μπορούμε να ξεπερνάμε τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές που μας βάζει όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε και τη λασπολογία. Το γνωρίζουμε όταν ένας κλάδος αγωνίζεται τότε ενεργοποιούνται διάφοροι μηχανισμοί καταστολής. Αν δεν υπήρχε αυτό το πλατύ δίκτυο επιτροπών σε όλη την Ελλάδα, δεν θα είχαμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε τα ψεύδη των κυβερνητικών και όχι μόνο συνδικαλιστών που έλεγαν ότι εκεί στο 8^ο ΓΕΛ Πειραιά εμείς «σβερκώσαμε» τη νεοδιόριστη, ότι μας έχουν γίνει μηνύσεις, ότι μπαίναμε στις τάξεις και τραβάγαμε τα παιδιά έξω με το ζόρι κ.α. Φαιδρότητες από αυτούς που βιάζονται να κλείσουν την υπόθεση του αγώνα για να τους χτυπήσει η υπουργός την πλάτη.

Η εμπειρία μας από τη μέχρι τώρα κίνησή μας είναι, θα έλεγα, ΣΠΟΥΔΑΙΑ. Η επιστροφή ενός απεργού εργαζόμενου που απολύθηκε για τη δράση του πίσω στη δουλειά, με το κεφάλι ψηλά, είναι κτήμα και καμάρι όλου του κινήματος. Αποτελεί μια σημαντική νίκη για τον κόσμο του αγώνα. Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν ανήκει.

Δόθηκε μια μάχη κόντρα στην κυβέρνηση και την πολιτική της, κόντρα σε όλους τους μηχανισμούς που επιστράτευσε, αλλά και κόντρα στις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των κυβερνητικών και συστημικών παρατάξεων που ακόμη και σήμερα υπονομεύουν τον αγώνα και κάνουν πλάτες στην επίθεση του συστήματος. Ενάντια στο αντεργατικόνομικό οπλοστάσιο που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια (βλέπε Νόμος Χατζηδάκη, «δεν διευκόλυνες ως μέλος ΔΣ την αξιολογική διαδικασία»), τον διοικητικό της μηχανισμό, τα ΜΜΕ, την αστυνομία.

Ο αγώνας για να παρθούν πίσω ΟΛΕΣ οι διώξεις και τα πειθαρχικά των συναδέλφων πρέπει να συνεχιστεί και πρέπει να είναι απεργιακός και να νικήσει. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητο το ζωντάνεμα των διαδικασιών στα πρωτοβάθμια σωματεία. Απαραίτητος και ο συντονισμός μεταξύ τους. Το προηγούμενο διάστημα γίναμε μάρτυρες της καταστροφικής τακτικής που ακολουθούν οι ΟΛΜΕ ΔΟΕ, και που είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και του υπουργείου, να διασπούν τον κλάδο προκηρύσσοντας στάσεις εργασίας επιλεκτικά για όσους θίγονται άμεσα. Το είδαμε στην περίπτωση των Ωνασείων όπου ο αγώνας ενάντια στην ίδρυσή τους, περιορίστηκε στο τοπικό επίπεδο όσων ΕΛΜΕ είχαν στη δικαιοδοσία τους Ωνάσεια, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί και να περιοριστεί σημαντικά.

Αυτή την περίοδο που απροκάλυπτα η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός προσωπικά εξαγγέλλει άρση της μονιμότητας και απολύσεις με όχημα την αξιολόγηση, οι  Ομοσπονδίες όχι μόνο δεν προετοιμάζουν τον κλάδο για τη μεγάλη μάχη που πρέπει να δώσει αλλά λειτουργούν υπονομευτικά. Εκπρόσωποι παρατάξεων έχουν αναλάβει εργολαβία να πείσουν την κοινή γνώμη και να δώσουν διαπιστευτήρια στο σύστημα ότι οι εκπαιδευτικοί είναι με την αξιολόγηση! Γυρίζουν στα κανάλια και, ενώ ο κλάδος είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία αντίθετος, εκείνοι διαβεβαιώνουν πως συμφωνούν με μια αξιολόγηση επιστημονική και λιγότερο γραφειοκρατική πηγαίνοντας κόντρα στο κοινό αίσθημα των συναδέλφων και συναδελφισσών που παλεύουν καθημερινά μέσα στις σχολικές αίθουσες έχοντας να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά αδιέξοδα, την φτώχεια, την έλλειψη ελπίδας και οράματος που παράγει αυτό το σύστημα και οι πολιτικές του. Η εκπαίδευση δεν λειτουργεί σε κενό αέρος. Είναι άμεσα συνυφασμένη και αλληλεπιδρά με το κοινωνικό οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί. Δεν υπάρχει καμία αντικειμενική αξιολόγηση παρά μόνο αυτή η οποία θα μετρά το βαθμό υποταγής εκπαιδευτικών και μαθητών στις κυρίαρχες αξίες και θα διασφαλίζει την αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων με επιστημονικό μανδύα.

Αυτή την περίοδο που 180.000 εργαζόμενοι θα έπρεπε να συζητάνε, να αποφασίζουν και να οργανώνονται για μια μεγάλη αναμέτρηση με τις κυβερνητικές αποφάσεις ξεθεμελιώματος όλων μας των δικαιωμάτων (εργασιακών, συνδικαλιστικών, πολιτικών, δημοκρατικών), όμως ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ πρακτικά προτείνουν ένα πολύμορφο τίποτα, χωρίς καμιά απεργιακή κινητοποίηση.  

Ο Σεπτέμβρης πρέπει να μας βρει στις μεγάλες αίθουσες εκδηλώσεων που πραγματοποιούμε τις συνελεύσεις μας, κατά εκατοντάδες, να αποφασίζουμε ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ , συγκρότηση απεργιακών ταμείων, επιτροπών αγώνα, διαδηλώσεις, συντονισμό με μαθητές και φοιτητές για να σπάσει η τρομοκρατία των απολύσεων και των διαγραφών, των πειθαρχικών και των διώξεων. Για να ανατραπεί η αξιολόγηση! Είναι η ώρα να εισέλθει η πολιτική στο προσκήνιο, να ανοίξουν συζητήσεις, να γίνουν βήματα εμπρός, κόντρα στην προσπάθεια επιβολής σιγής νεκροταφείου. Με πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες, με στόχους αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική, που μπορεί να ηττάται,  αλλά και διεκδίκησης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων μας.

Για να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσα στην αρχή: όχι, ο κόσμος δεν είναι βολεμένος. Ούτε οι εκπαιδευτικοί είναι βολεμένοι. Πλέον οι περισσότεροι αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να τα φέρουν βόλτα. Ο εκνευρισμός και η ασφυξία αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου. Ούτε η κοινωνία είναι απέναντί μας. Όλος ο εργαζόμενος κόσμος βιώνει την τρομοκρατία της απόλυσης καθημερινά, την αγωνία να βγει ο μήνας, την καταστολή στο δρόμο, την αδιαφορία του κράτους. Το μέτωπο εκπαιδευτικών γονιών μαθητών και φοιτητών μπορεί να φτιαχτεί. Είναι τα εργαλεία πάλης που μας λείπουν και οι πολιτικοί κινητήρες. Μόνος τρόπος να καλύψουμε τα κενά είναι η κίνησή μας. Δεν υπάρχουν ειδικοί του κινήματος. Υπάρχει κόσμος που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα και μπαίνει στον αγώνα. Υπάρχει ανάγκη αυτός ο κόσμος να κάνει και ένα ακόμη βήμα. Αυτό της δέσμευσης στην υπόθεση του αγώνα!

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι όλα τα προηγούμενα εκτυλίσσονται παράλληλα με τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και για λογαριασμό των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με  την ανοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αλλά και το αιματοκύλισμα του λαού της Ουκρανίας. Η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ο αγώνας ενάντια στους εξοπλισμούς, δεν μπορεί παρά να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα όλων των εργαζόμενων και της νεολαίας στην πάλη τους για αυξήσεις στους μισθούς, για συνδικαλιστικά πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα, για κοινωνικά δικαιώματα, συνολικά για το δικαίωμα στην ζωή!