ΠΗΓΗ: Τραγουδόσαυρος - kosmodromio.gr

«Ο Καπιταλισμός δεν είναι παρά η μέθοδος δουλείας που εφαρμόζουν οι εκλεπτυσμένοι» είχε πει το 1968 ο Γκανέζος Κβάμε Νκρούμαχ [Kwame Nkrumah (1909-1972)], φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, πολιτικός επιστήμονας, συγγραφέας, πρώτος πρωθυπουργός του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (1957-1960) και πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Γκάνας (1960-1966).

«Capitalism is but the gentlemen’s method to slavery» είναι η αυθεντική διατύπωσή του στα Αγγλικά.

Εάν αναλογιστούμε στα σοβαρά την ορθότητα της διαπίστωσης του Νκρούμαχ, θα κατανοήσουμε το προφανές. Ότι δηλαδή, τελούμε υπό το σύστημα κάποιων ελάχιστων που εκμεταλλεύονται την εργασία μας, η οποία παράγει τα πλούτη τους και ισχυροποιεί την εξουσία τους επάνω μας.

Εάν όμως συλλογιστούμε την βαρύτητα και βαθύτητα της διαπίστωσής του, ΤΟΤΕ EINAI που θα συνειδητοποιήσουμε, ότι όσο και εάν αύξαναν οι… «εκλεπτυσμένοι» τα ψίχουλα που μας πετούν, ψίχουλα θα παραμένουν εσαεί μπροστά στα όσα τους παράγουμε.
Κι αυτό, γιατί ακόμη κι αν θέλουμε να εθελοτυφλoύμε για το ύψος των αμοιβών που λαμβάνουμε απ’ αυτούς, τίποτε –μα τίποτε– δεν μπορεί να μας αποζημιώσει για τον χρόνο που σπαταλάμε αλόγιστα απ’ τις ίδιες μας τις ζωές,εργαζόμενοι για τα πλούτη και την εξουσία τόσο λίγων!

Άδικα χαμένος χρόνος ζωής στην κυριολεξία, πράγμα που είναι όντως δουλεία…

^{Κβάμε Νκρούμαχ (1909-1972)}

Ο Τζέϊμς Κάρβιλ, πολιτικός σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον,κατά την προεκλογική εκστρατεία του το 1992, το είχε θέσει πιο κυνικά: «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» (It’s Capitalism, stupid!).

Και «η αλήθεια είναι μαλώτρα» που ‘λεγε κι η συγχωρεμένη Σαμιώτισσα γιαγιά μου.

Τη διακρίνουμε και την αναγνωρίζουμε ως αλήθεια που ‘ναι, ενώ ταυτόχρονα, βλέπουμε πεντακάθαρα την πικρή και σκληρή της ουσία στον καθημερινό μας βίο.

Όμως, δεν μπαίνουμε ποτέ στην βάσανο να την συνειδητοποιήσουμε συλλογικά ως κοινωνία και μαζικά ως λαός, κυρίως επειδή τα ουσιώδη είναι επίπονα και δύσκολα. Και δεν διαθέτουμε την ωριμότητα συνείδησης που απαιτείται, ώστε να τα θέτουμε σε προτεραιότητα για να τα αντιμετωπίζουμε.

Μάθαμε να «βάζουμε» την αλήθεια διαρκώς «στην άκρη», ιδίως όταν είναι πικρή, σκληρή και δύσκολη στην διαχείρισή της, καταλήγοντας έτσι να την αρνούμαστε.

Κάτι σαν και τους νάρκισσους με τους συνεξαρτώμενους!

Ο ένας αρνείται τον ναρκισσισμό απ’ τον οποίον εμφορείται όλο του το είναι, «ψάχνοντας» διαρκώς κι αμετανόητα για συνεξαρτώμενους να εμέσει επάνω τους την ανικανότητά του στην αγάπη κυρίως προς τον ίδιο του τον εαυτό κι ο άλλος, αρνείται την συνεξάρτηση που τον διέπει από τραυματική έλλειψη αγάπης κατά τα παιδικά του χρόνια, «ψάχνοντας» έτσι απεγνωσμένα να την βρει, είτε σε ανθρώπους με εθισμούς, είτε σε ανίκανους για αγάπη νάρκισσους.

Κι η άρνησή τους έχει δυο λόγους:

• ΚΑΙ επειδή μια ζωή αυτό έμαθαν-αυτό εμπιστεύονται κι οι δυο, παρ’ όλα τα τραγικά προβλήματα που τους προκαλεί και που προκαλούν

• ΚΑΙ γιατί κανείς τους δεν θέλει να κάνει τη δύσκολη κι επίπονη δουλειά που δεν είναι άλλη, απ’ το να «σκάψουν» βαθιά μέσα τους με την βοήθεια ειδικού επιστήμονα, ώστε να δουν κατάματα τα αίτια της κατάστασής τους και να μην είναι πια δούλοι του ενστίκτου, των άλογων παρορμήσεων και των διαταραχών από τραύματα χωμένα βαθιά μέσ’ το υποσυνείδητό τους.

Ερχόμενος λοιπόν στο δια ταύτα ερωτώ:

• Νομίζετε ότι είμαστε κοινωνία που δεν είναι συνεξαρτώμενη με τους «εκλεπτυσμένους» αστούς εκμεταλλευτές μας που, όπως θα διαπιστώσετε, λειτουργούν σαν και τους νάρκισσους;

• Νομίζετε ότι το σύστημα που μας επέβαλαν,για να πλουτίζουν και να μας εξουσιάζουν ελέγχοντάς μας δουλικά, αλλάζει, καλυτερεύει ή εξανθρωπίζεται, επειδή αυτό μας λένε κάποιοι απ’ τούς πολιτικούς τους υπηρέτες, που επίσης λειτουργούν σαν τους νάρκισσους;

Πάμε λοιπόν να δούμε το πώς έχουν τα πράγματα.

Χονδρικά, αλλά πάντα σύμφωνα με το επιστημονικό Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5), οι άνθρωποι με ναρκιστιστική διαταραχή προσωπικότητας, χαρακτηρίζονται συνήθως από αίσθημα μεγαλείου, έμμονες φαντασιώσεις, ανάγκη για προσοχή και θαυμασμό απ’ τους γύρω τους, φθόνο για τους άλλους, εμφορούνται από δικαιωματισμό, εκμεταλλεύονται στο έπακρο όσους σχετίζονται μαζί τους υπό οποιονδήποτε τρόπο, ενώ έχουν αλαζονική συμπεριφορά και παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης.

Μιλάμε για ανθρώπους κακοποιητικούς, όχι αστεία, που δυστυχώς αυξάνονται και πληθύνονται στις μέρες μας! Χώρια που όταν αναπόφευκτα αποκαλύπτεται κάποια στιγμή το ποιόν τους, παραπλανούν συνειδητά ότι δήθεν μπορούν να αλλάξουν, να καλυτερέψουν και να γίνουν πιο ανθρώπινοι, για να μπορούν να συνεχίζουν να απομυζούν όσους «μπλέξανε» μαζί τους. Έχουν στρατηγική…

Βάσει λοιπόν των επιστημονικών μελετών και συμπερασμάτων της επιστήμης της ψυχολογίας, μια απ’ τις επιστημονικώς διαπιστωμένες και άκρως χειριστικές μεθόδους των νάρκισσων προς τα «θύματά» τους, είναι ο λεγόμενος «βομβαρδισμός αγάπης» (love bombing) που κάνουν στον πρώτο καιρό μιας σχέσης, φιλικής ή ερωτικής, σ’ εκείνες και σ’ εκείνους που επιθυμούν να σχετιστούν μαζί τους.

Και δώσ’ του τα πανέμορφα λόγια και βάλε και το ενδιαφέρον να ξεχειλίζει και να ‘σου τα μηνύματα τ’ αμέτρητα και πάρτε και κάνα δωράκι να ‘χετε κι άϊντε να σας γνωρίσουν και στον δικό τους κύκλο και δώσ’ του να ξεστομίζουν κάθε τόσο ωραία και πιασάρικα αλλά ψευδή σχέδια για το κοινό σας μέλλον στη ζωή («future faking» είναι ο επιστημονικός όρος αυτού) – όλα στα πλαίσια της ικανοποίησης του εγώ τους που ‘ναι αρρωστημένα δυσθεόρατο!

Μήπως όλο αυτό σας θυμίζει προεκλογική περίοδο;

Μήπως σας θυμίζει το καλόπιασμα των λαϊκών μαζών πριν από εκλογές;

Μήπως σας φέρνει στο νου μεγαλόσχημες κολακείες όπως «ο σοφός λαός αποφασίζει» ή «ο λαός έχει την εξουσία», μαζί και τις μπόλικες υποσχέσεις για μετά τις εκλογές;

Μόλις -που λέτε- πάρουν οι νάρκισσοι όλα όσα θέλουν από ‘σας κι αφού έχουν κατορθώσει να σας απομονώσουν κιόλας απ’ τον κύκλο των δικών σας ανθρώπων (άλλη μια απ’ τις μεθόδους τους), τότε, έχοντας ήδη βρει το επόμενο θύμα τους, εξαφανίζονται!

«Μηνύματα που μείναν στο ‘διαβάστηκε’» κι «Αναπάντητες κλήσεις παντού» που λέν’ και κάτι άσματα βγαλμένα απ’ τη ζωή…

Κι αν αυτό ακούγεται ανεπίτρεπτο και χυδαίο, γιατί αυτό είναι, η επιστήμη της ψυχολογίας σπεύδει να μας ενημερώσει πως αυτό, είναι το «καλό σενάριο»!

Διότι αμέτρητοι άλλοι, ακόμη πιο αδίστακτοι και χειριστικοί νάρκισσοι:

• αρχίζουν να αδιαφορούν για ‘σας και να απομακρύνονται σιγά σιγά,

• να σας κάνουν επί τούτου να νομίζετε πως είστε «ανεπαρκείς» των «συναισθημάτων» τους, παρ’ ό,τι εσείς μπορεί να τους έχετε δώσει πιο πολλά κι απ’ τα πάντα,

• να απομακρύνουν από εσάς, όλους όσους πρότερα σας είχαν γνωρίσει απ’ τον δικό τους κύκλο, αφού όμως πρώτα σας απομόνωσαν μεθοδικά απ’ τους δικούς σας ανθρώπους και επιπλέον,

• σας κάνουν σκόπιμα να νιώθετε φταίχτες και ένοχοι, όχι μονάχα για πράγματα που όντως έχετε πράξει, αλλά κυρίως για όσα φταίνε οι ίδιοι, που σας τα «φορτώνουν» δια της διαπιστωμένης μεθόδου που επιστημονικά ονομάζεται «gaslighting» δηλαδή, «βγάζοντας» σας «τρελούς» δίχως να είστε, την ίδια ώρα που αυτοί το παίζουν θιγμένοι, ανήξεροι για κάθε τι, ανεύθυνοι για ο,τιδήποτε, και «τρελίτσα»!

Μήπως όλο αυτό σας θυμίζει κυβέρνηση μετά από εκλογές, ανεύθυνη κι ανήξερη για ο,τιδήποτε συμβαίνει και δη με μπόλικη επίκληση στην «ατομική» μας «ευθύνη»;

Γιατί εμένα δεν μου θυμίζει απλά, αλλά με παραπέμπει κιόλας ευθέως στο γεγονός ότι ως λαό:

• μας κάνουν πάντα «love bombing» προεκλογικά, αφήνοντας μετεκλογικά τα συλλογικά μας αιτήματα στο «διαβάστηκε», ενώ πριν

• μας κατέκλυζαν στο «future faking», πουλώντας μας ωραία, πιασάρικα μα ψευδή παραμύθια για το μέλλον μας όπως «εκσυγχρονισμός», «ανάπτυξη», «επενδύσεις»,«επιτελικό κράτος»,«ασφάλεια»,«διαπραγματεύσεις με τους ισχυρούς που θα μειώσουν τις απαιτήσεις τους προς εμάς»,«θα ‘‘χορεύουνε’’ οι αγορές με το νταούλι και με το ζουρνά», το ΝΑΤΟ απ’ το οποίο θα βγαίναμε αλλά τελικά μείναμε και με περισσότερες βάσεις από πριν, τα Μνημόνια που «θα σκίζονταν με έναν νόμο και ένα άρθρο» αλλά που τελικά ήταν…«σχήμα λόγου» όπως μας ενημέρωσε εκ των πολύ υστέρων μια πρώην Πρόεδρος Βουλής υστέρω, που ψήφισε τα προαπαιτούμενα τα οποία εγγυήθηκαν την αποπληρωμή του αθέμιτου, παράνομου, επονείδιστου, απεχθούς και μη βιώσιμου χρέους (έτσι το ‘λεγε η ίδια…), τα «ΟΧΙ» μας που γίναν «ΝΑΙ», οι «Τρόϊκες» που γίνανε «Θεσμοί» κι άλλα πολλά, ωραία, πιασάρικα μα ψευδή «κουλά» που τελικά, διαπιστωμένα, μόνον εμάς δεν αφορούσαν και δεν αφορούν.

• Ταυτόχρονα, πάντα μας ωθούν εντέχνως να νιώθουμε συλλογικά ανεπαρκείς και άχρηστοι ως άτομα κι ως κοινωνία, τι κι αν διατείνονται το αντίθετο, παρ’ όλο που κυριολεκτικά πασχίζουμε να ανταπεξέλθουμε με ιδρώτα και αμείωτο κόπο, αλλά τυφλά,σε ό,τι κι αν έχουν οι ίδιοι προαποφασίσει δήθεν για ‘μας και φυσικά,χωρίς εμάς.

• Επιπλέον, μας «συστήσανε» και στους φίλους τους το ΝΑΤΟ, τον Π.Ο.Ε., την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., την Γερμανία, την  Βρετανία,την Γαλλία,τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αφού όμως πρώτα μας απομόνωσαν πολιτικά απ’ τους πολιτισμικά και πολιτικά συγγενικότερούς μας Σέρβους, Παλαιστινίους, Σύριους, Ιρανούς, Λίβυους, Αρμένιους και Ρώσους, για να μην πούμε για τους εξ ίσου συγγενικούς μας Τούρκους, που μας βάζουν μια ζωή να μισούμε ο ένας τον άλλον και να σφαζόμαστε, την ίδια στιγμή που ως λαοί δεν έχουμε τίποτε απολύτως να χωρίσουμε, ενώ τέλος,

• για κάθε τι αρνητικό, κακό ή και τραγικό που συμβαίνει απ’ τις καταδικές τους, διαχρονικά αντιλαϊκές – δηλαδή εναντίον όλων μας – αποφάσεις ανεξαρτήτως κυβέρνησης, «φταίμε» πάντα μονάχα εμείς, αφού «φέρουμε» ο καθ’ ένας μας την…«ατομική» του «ευθύνη»… και αφού πρώτα μας έκαναν παλλαϊκά να νιώθουμε φταίχτες και ένοχοι με το αμίμητο «όλοι μαζί τα φάγαμε», ακυρώνοντας μ’ ετούτη τη φράση,την συλλογική κοινωνική μας αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπειά μας ως λαός – που πιο «χοντρό» gaslighting απ’ αυτό, «πεθαίνεις»…

Και εδώ είναι που εάν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να «ανοίξουμε» λίγο παραπάνω τα μάτια μας, θα διακρίνουμε πεντακάθαρα, ότι η τεράστια χυδαιότητα και η μαζικού μεγέθους χειριστικότητα του «όλοι μαζί τα φάγαμε», πλούσιοι και φτωχοί μαζί(!…), παραπέμπει ευθέως στο μετέπειτα και εξ ίσου χειριστικό προεκλογικό σύνθημα των ακροδεξιών ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου «Είμαστε όλοι Έλληνες», δηλαδή και οι πλούσιοι και οι φτωχοί αυτής της χώρας(!…), λες και δεν μας το ‘χει πει ο Αριστοτέλης εδώ και 2.500 χρόνια πως οι πλούσιοι είναι απάτριδες, ασχέτως υπηκοότητας, καταγωγής ή θρησκεύματος, επειδή «πατρίδα» τους είναι μονάχα ο πλούτος.

Ενώ επίσης, οφείλουμε να δούμε κατάματα πως και οι δυο αυτές φράσεις-συνθήματα, άντλησαν την έμπνευσή τους απ’ το πασίγνωστο που και οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ασπάζονται, το «όλοι είμαστε δούλοι του Θεού», πάλι πλούσιοι και φτωχοί μαζί… Το οποίο, πρέπει να ‘ναι η πιο πιασάρικη, η πιο gaslight-ιάρικη και η πιο χειριστική ρήση όλων των εποχών, αφού στα χέρια της υψηλής ιεραρχίας Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ισλάμ που ‘ταν ανέκαθεν «κώλος και βρακί» με τους πλούσιους, μεγαλουργεί ως και στις μέρες μας!

Πριν από περίπου 2.000 χρόνια που στον τότε Ελληνιστικό πρωτοχριστανικό κόσμο «εν σοφία» ενεστερνίσθη, «εν Χριστώ» εξεστομίσθη και «με την χάριν του Θεού» εδιεδόθη, η εν λόγω ρήση, έκανε αποτελεσματικά τους δούλους να πιστέψουν πως είναι δήθεν ισότιμοι των πάμπλουτων αφεντάδων τους – πάντα υπό τον Θεό φυσικά – κι έτσι, δεν ξεσηκώθηκαν ποτέ και παρέμειναν δούλοι!

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει έως και σήμερα πάμπλουτος για πάμπλουτος Έλληνας που να μην δηλώνει δημοσίως την πίστη του στον Χριστό, να μην συγχρωτίζεται δημόσια με υψηλόβαθμους ιεράρχες της Εκκλησίας, να μην κάνει δωρεές φιλανθρωπίας σε Εκκλησιαστικά ιδρύματα που να τις διαφημίζει και να μην διαθέτει και εντεταλμένους πολιτικούς υπηρέτες που να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο, υπερασπιστές της Ορθοδοξίας… όπως οι ακροδεξιοί και μη στη Νέα Δημοκρατία, καθώς κι οι βουλευτές της Ελληνικής Λύσης, της ΝΙΚΗς και των Σπαρτιατών (παλαιότερα χρυσαυγήτες).

Πολύ «εκλεπτυσμένες» και διαχρονικές οι μέθοδοι όλων αυτών των… «εκλεπτυσμένων», δεν συμφωνείτε;

Ας πάμε όμως τώρα να δούμε και εμάς τους ίδιους, δηλαδή, ας περάσουμε στα δύσκολα…

Πάλι χονδρικά, μα πάντα σύμφωνα με το επιστημονικό DSM-5, οι άνθρωποι με ψυχική διαταραχή συνεξάρτησης, χαρακτηρίζονται από έλλειψη αυτοεκτίμησης η οποία εξαρτάται από το πόσο τους χρειάζονται οι άλλοι, παραμελούν τις δικές τους επιθυμίες, συναισθήματα και ανάγκες για να ικανοποιούν τους άλλους, ρέπουν προς την αυτοθυσία, νιώθουν φταίχτες και ένοχοι όταν θέτουν τα δικά τους όρια ή όταν φροντίζουν τον εαυτό τους, καταπιέζουν τα συναισθήματά τους για να διατηρήσουν τις σχέσεις τους και συνήθως έλκονται είτε από άτομα με εθισμούς, είτε από νάρκισσους.

Τι οφείλει λοιπόν να κάνει ένας άνθρωπος που είναι συνεξαρτώμενος;

• Για αρχή, οφείλει να διακρίνει την ψυχική διαταραχή που τον διέπει, αλλά και να καταλάβει πως δεν είναι άρρωστος, αφού η συνεξάρτηση, είναι ένα πολύ σύνηθες και διαδεδομένο μοτίβο συμπεριφοράς, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ασθένεια.

• Εν συνεχεία, οφείλει να συνειδητοποιήσει μέσα του το γεγονός ότι όντως είναι συνεξαρτώμενος, βήμα που είναι πιο δύσκολο απ’ το πρώτο, γιατί άλλο είναι το «διακρίνω», άλλο το «καταλαβαίνω» και άλλο το «συνειδητοποιώ» ώστε να θελήσω να παλέψω κιόλας.

• Περαιτέρω δε – το πιο δύσκολο απ’ όλα τα βήματα επειδή είναι επίπονο – ο συνεξαρτώμενος, οφείλει να θελήσει να απευθυνθεί σε ειδικό επιστήμονα ψυχολόγο–ψυχοθεραπευτή (όχι σε ψυχίατρο, αφού δεν είναι άρρωστος όπως ο πλαστός μύθος του έχει επίτηδες μάθει να νομίζει ότι είναι), για να εντοπίσουν μαζί, από κοινού και οργανωμένα τα αίτια της συνεξάρτησής του.

Γιατί με αυτόν τον τρόπο είναι που θα αντιμετωπιστεί εξ ίσου οργανωμένα και αποτελεσματικά η διαταραχή του, ανατρέποντας έτσι μεθοδικά και εκ θεμελίων το τρόπο που βλέπει και αντιμετωπίζει τα πράγματα, τις καταστάσεις, τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω του, μα κυρίως, το πως μπορεί να διαχειρίζεται υγιέστερα και ωφελιμότερα για τον ίδιο, τον εσωτερικό του κόσμο και την ίδια του τη ζωή!

• Μαθαίνει πως οφείλει να συγχωρέσει τις κακές επιλογές, τις παραλήψεις και τα λάθη που έκανε στο παρελθόν.

Μαθαίνει δηλαδή να μην νιώθει φταίχτης και ένοχος, γιατί με την οργανωμένη και επιστημονική βοήθεια απ’ τον ειδικό επιστήμονα, συν την δική του θέληση, βλέπει πλέον καθάρια πως ό,τι έλεγε, ό,τι έκανε κι ό,τι επέλεγε, γινόντουσαν όλα υπό την αδιόρατη επιβολή ενός κακού «software» που του είχε μεθοδικά «εμφυτευτεί» στον εγκέφαλο, το οποίο τον είχε υποσυνείδητα κι άθελά του οδηγήσει στο να βλέπει την υποτίμηση, τον εμπαιγμό και την εκμετάλλευση που είχε υποστεί ως… «κανονικότητα»!

Πράγμα που αδυνατούσε μέχρι τώρα να το διακρίνει, όχι επειδή ο ίδιος ήταν «ανεπαρκής», «άχρηστος», «φταίχτης» ή «ένοχος», αλλά επειδή έτσι είχε «προγραμματιστεί» να αντιλαμβάνεται τα πράγματα, τις καταστάσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω του από πολύ μικρή ηλικία, απ’ το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον μέσ’ το οποίο μεγάλωσε.

Η αυτο-συμπόνια δε που επακολουθεί ως απόρροια της συνειδητοποίησης του τι ακριβώς και το γιατί συνέβαιναν όσα συνέβαιναν πριν, καθώς και της ενσυνείδητης πια συγχώρεσης των ήδη πεπραγμένων του απ’ τον ίδιο, είναι πιο μεγάλο και πιο ισχυρό βήμα απ’ όσο ακούγεται ότι είναι!

• Μαθαίνει να αγαπάει πλέον ο ίδιος τον εαυτό του κι όχι μέσα απ’ τα μάτια των άλλων, όποιοι κι αν είναι αυτοί!

Έτσι, ενδυναμωμένος, ισχυρός και κύριος τού ίδιου του τού εαυτού, έχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά του που ακόμη κι αν φαντάζει δύσκολη, είναι πλέον σαφώς καλύτερη και άκρως ποιοτικότερη απ’ αυτήν που ζούσε μέχρι χθες, επειδή ξεκολλημένος πια από κάθε χειριστικό νάρκισσο και απεξαρτημένος από κάθε επίδοξο εκμεταλλευτή του που τον υποτιμούσε κακοποιητικά και σκόπιμα για να τον «ξεζουμίζει» αδιαμαρτύρητα, επιτέλους, ορίζει ο ίδιος την ζωή του! Λευτερωμένος και με απόλυτη Ελευθερία!

Όμως, για να τα πετύχει όλ’ αυτά, πρέπει πριν απ’ όλα, όχι απλά να έχει καταλάβει το κακό που του συμβαίνει, αλλά να το έχει συνειδητοποιήσει κιόλας βαθιά μέσα του, ώστε να θελήσει να παλέψει οργανωμένα, μεθοδικά, με βοήθεια και με σθένος για να καλυτερέψει τη ζωή του!

Ας μας πει λοιπόν τώρα κάποιος:

Τί απ’ όλα τα παραπάνω κάνουμε συνειδητά και συλλογικά, ως κοινωνία συνεξαρτώμενη με τα «εκλεπτυσμένα» αφεντικά και τα επίσης «εκλεπτυσμένα» πολιτικά τους πιόνια;

Τίποτα! Απολύτως τίποτα…

Τι μπορούμε άλλωστε να κάνουμε όταν αρνούμαστε το γεγονός ότι τελούμε υπό συνεξάρτηση συλλογικά και μαζικά;

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, όταν η εφαρμοσμένη κοινωνική μηχανική των αφεντικών, μας έχει αδιόρατα και με περισσή τέχνη «μυήσει», στο να αρνούμαστε συλλογικά ως κοινωνία και μαζικά ως λαός, το να δούμε κατάματα και καθάρια το κύριο αίτιο της ολοένα και πιο επιδεινούμενης κατάστασής μας;

• Αυτό, το κύριο αίτιο, που δεν είναι άλλο απ’ το σκόπιμα εμφυτευμένο στους εγκεφάλους μας κακό «software» του «φταίχτη», του «ενόχου», του «υπηρέτη», του «θύματος», του πάντα «θυσιαζόμενου», του «χρήσιμου για όλους και για όλα πλην του εαυτού του τού ίδιου», του μαθημένου να βλέπει την επιβεβλημένη σ’ αυτόν νοσηρότητα ως «κανονικότητα» και ως εκ τούτων, της άρνησής μας να αναγνωρίσουμε, να καταλάβουμε και πιο πολύ να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κοινωνίες, είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένα Ταξικές κι ότι ο Καπιταλισμός,ακριβώς όπως κι ένας νάρκισσος, ούτε αλλάζει, ούτε καλυτερεύει, ούτε εξανθρωπίζεται.

• Το κακό αυτό «software» που επιβάλει στην συντριπτική πλειονότητα, δηλαδή σε όλους μας, να αποφεύγουμε σαν τον διάολο το λιβάνι, το να αντιληφθούμε συλλογικά ως κοινωνία και να συνειδητοποιήσουμε μαζικά ως λαός, ότι ανήκουμε στην Τάξη των Εργατών και Εργαζομένων που τελεί υπό αδίστακτη και σκληρή εκμετάλλευση από ελάχιστους…«εκλεπτυσμένους», που μας κακοποιούν από τότε που υπάρχουμε, ακριβώς όπως οι νάρκισσοι τα θύματά τους.

Το ότι δεν μας λένε πια δούλους και το ότι μας πετούν κιόλας τα ψίχουλα που ονομάζουνε «απολαβές», «επιδόματα», «pass», «ενίσχυση εισοδήματος», «αποζημίωση», «ασφάλιση», «αγοραστική δυνατότητα» ή «μεροκάματο», απλά σημαίνει πως είμαστε δούλοι με μισθό…

Ερμηνεύτρια: 龚琳娜 (Gong Lina)

Τίτλος Τραγουδιού: 忐忑 [(Tǎntè) (Ο/Η Διαταραγμένος/η)]