Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στα κατεχόμενα της Κύπρου, επιβεβαίωσε την αμετακίνητη διχοτομική θέση της Τουρκίας για λύση δύο κρατών. Η παρουσία του Ερντογάν στα εγκαίνια του νέου «προεδρικού μεγάρου» και του νέου «κοινοβουλίου» ενίσχυσε συμβολικά τις δηλώσεις του, υπέρ του «τουρκοκυπριακού λαού», που όπως δήλωσε «αργά ή γρήγορα θα εξασφαλίσει την κατοχύρωση της κυριαρχικής ισότητάς του και του ισότιμου διεθνούς καθεστώτος στο νησί, του οποίου είναι ισότιμος εταίρος». Και για να γίνει σαφέστερος για το περιεχόμενο της εκκολαπτόμενης επανέναρξης των συνομιλιών εξήγησε ότι «Αν πρόκειται να υπάρξει μια νέα διαδικασία διαπραγμάτευσης, αυτή στο εξής θα διεξάγεται όχι μεταξύ δύο κοινοτήτων, αλλά μεταξύ δύο κρατών με κυριαρχική ισότητα», συνέχισε, συμπληρώνοντας απειλητικά με το κύριο «διαπραγματευτικό» του ατού «ότι είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε και να διατηρήσουμε αυτά τα εδάφη, τη γη των μαρτύρων, με κόστος τη ζωή μας αν χρειαστεί».

Ο Ερντογάν δίπλα στην κυριαρχική ισότητα βάζει και το ισότιμο διεθνές καθεστώς, δηλαδή τη διεθνή αναγνώριση των τετελεσμένων. Την κυριαρχική ισότητα η Τουρκία την «κατοχυρώνει» για πάνω από μισό αιώνα με τα κατοχικά στρατεύματα, όμως η διεθνής αναγνώριση εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο παζαριών και εκβιασμών. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη αναβάθμιση των σχέσεων με την ΕΕ σε επίπεδο στρατηγικής συνεργασίας, τεσσάρων τουρκογενών κρατών (Καζακστάν, Κιργισίας, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν) με την ταυτόχρονη υποστήριξη της Λευκωσίας και των ψηφισμάτων 541 (του 1983) και 550 (του 1984) του ΣΑ του ΟΗΕ. Τα ψηφίσματα αυτά καταδικάζουν σαν αποσχιστική και νομικά άκυρη την «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» και καταγγέλλουν τις απειλές για εποικισμό των Βαρωσίων. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν επαναφέρει εκβιαστικά το θέμα του εμπορικού αποκλεισμού της Κύπρου, μέλους της ΕΕ, από τα λιμάνια και αεροδρόμια της Τουρκίας. Είπε: «για να τεθεί θέμα συναλλαγής μας με την ελληνοκυπριακή διοίκηση της νότιας Κύπρου, εμπλοκής σε εμπόριο ή να τους επιτρέψουμε να χρησιμοποιούν τα λιμάνια μας», πρέπει «να τελειώσει η άδικη απομόνωση στην οποία υπόκεινται οι Τουρκοκύπριοι» και «να βρεθεί μια δίκαιη, μόνιμη, βιώσιμη λύση, που να συνάδει με την πραγματικότητα στο νησί». Η Τουρκία θέλει να συναλλάσσεται με την ΕΕ, να αποσπά κονδύλια για άμυνα και να διεκδικεί την προώθηση της ενταξιακής της διαδικασίας, αλλά εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει ένα μέλος της, την Κύπρο. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τα ισχυρά κράτη της ΕΕ, που ανέχονται, αν δεν υποθάλπουν, αυτές τις χρυσοφόρες ευρωτουρκικές σχέσεις.

Την ίδια στιγμή ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, Τατάρ, βαθαίνοντας τη διαίρεση του νησιού, διατυπώνει την προσδοκία ότι το όνομα του ψευδοκράτους μπορεί να αλλάξει σε «Τουρκική Δημοκρατία Κύπρου», καθώς η διάκριση «Βόρεια-Νότια» δεν αντανακλά πια την πραγματικότητα των δύο ξεχωριστών κρατών.
Στο μεταξύ ανακοινώθηκε ο επίσημος διορισμός (για δεύτερη φορά) της πρώην ΥΠΕΞ της Κολομβίας, Μαρία Άνχελα Ολγκίν, σαν προσωπικής απεσταλμένης του γγ του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Επίσης, πραγματοποιήθηκε νέα συνάντηση Χριστοδουλίδη-Τατάρ στο Λήδρα Πάλας, που έδειξε τις πραγματικές προθέσεις του Τατάρ. Η άρνησή του να συζητήσει ακόμα και θέματα για τα οποία υπήρξε προηγούμενα συμφωνία, δείχνει πως πήγε στη συνάντηση όχι γιατί θέλει διάλογο, αλλά γιατί επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει το αδιέξοδο και να νομιμοποιήσει σαν τετελεσμένη πραγματικότητα τη διαιώνιση της κατοχής.

Εμβάθυνση στην αμερικανοσιωνιστική υποταγή

Από την άλλη πλευρά η Λευκωσία, σε μια περίοδο κλιμακούμενων διεθνών ανατροπών που επιταχύνονται από την προεδρία Τραμπ, στηρίζει ελπίδες στο φασιστικό καθεστώς του Ισραήλ σαν εξισορροπητικό διαμεσολαβητή έναντι των σχέσεων Ερντογάν-Τραμπ. Ο Χριστοδουλίδης δεν αρκείται στο να προσφέρει την Κύπρο σαν ορμητήριο στους αμερικάνικους σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή, να δηλώνει την προθυμία του για άμεση ένταξη στο ΝΑΤΟ, που αποτελεί την κύρια πηγή των δεινών του νησιού, σφιχταγκαλιάζεται με τον εγκληματία Νετανιάχου, την ώρα μάλιστα που ο ισραηλινός στρατός κηρύσσει νέο γύρο επιδρομών ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η επίσκεψη Χριστοδουλίδη στο Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο Χριστοδουλίδης αυτοπροβλήθηκε σαν «αξιόπιστος και προβλέψιμος γείτονας» καθώς η Κύπρος είναι έτοιμη «να στηρίξει τους φίλους της σε ώρα ανάγκης». Σε μια προσπάθεια να ανταποδώσει τις διαμεσολαβητικές «υπηρεσίες» των σιωνιστών προς τον Τραμπ, επισήμανε κομπάζοντας ότι το πρώτο εξάμηνο του 2026 η Κύπρος θα αναλάβει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τέλος, αποκαλύπτοντας και το επίπεδο «εξυπηρέτησης», που προσφέρει η Λευκωσία στο Ισραήλ, ανέφερε ότι σήμερα πραγματοποιούνται 110 πτήσεις την εβδομάδα μεταξύ των δύο χωρών. Αυτός είναι μακράν ο μεγαλύτερος αριθμός πτήσεων από οποιαδήποτε χώρα προς την Κύπρο. Από τη μεριά του Ισραήλ, ο Πρόεδρος Χέρτζογκ επισήμανε τη συμβολή της Κύπρου στις προσπάθειες κατάσβεσης των πρόσφατων πυρκαγιών στο Ισραήλ. Ο εγκληματίας πρωθυπουργός, Νετανιάχου, τον υποδέχθηκε λέγοντας ότι η περιοχή βρίσκεται σε μεγάλη αναδιαμόρφωση, και πρόσθεσε ότι Κύπρος και Ισραήλ «μοιράζονται κοινές αξίες και κοινά συμφέροντα, θέλοντας να διασφαλίσουν το μέλλον τους αυξάνοντας την ευημερία τους». Τόνισε τη σημασία του IMEC (Οικονομικού Διαδρόμου Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης) στην περιοχή, ενώ αναφέρθηκε και στην επιτυχή τριμερή συνεργασία Κύπρου – Ελλάδας – Ισραήλ σημειώνοντας ότι επιθυμεί σύντομα να φιλοξενήσει στο Ισραήλ, Σύνοδο Κορυφής του Τριμερούς Μηχανισμού.

Για ξεκάρφωμα η κυπριακή αντιπροσωπεία συναντήθηκε στη Ραμάλα και με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Αμπάς.

Στην επικοινωνιακή εικόνα προστέθηκε την επόμενη της επίσκεψης η τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ Τραμπ και Ερντογάν, την οποία ο πρώτος χαρακτήρισε «πολύ καλή και παραγωγική», προαναγγέλλοντας και αμοιβαίες τους επισκέψεις στις δύο χώρες. Όπως ανέφερε ακόμα ο Τραμπ, συζήτησαν για «πολλά θέματα, όπως ο πόλεμος ανάμεσα σε Ρωσία – Ουκρανία, όλα τα θέματα της Συρίας, της Γάζας και πολλά άλλα». Από τη μεριά του ο Ερντογάν ανέφερε: «Πιστεύω ότι ο φίλος μου, Τραμπ και εγώ θα προσθέσουμε μια πολύ διαφορετική δυναμική στις διμερείς μας σχέσεις στη νέα εποχή. Χαιρετίζουμε το ότι λαμβάνει υπόψη του τις ευαισθησίες της Τουρκίας»

«Ήρεμα νερά» και «casus belli»

Η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιμετωπίζει την Τουρκία σαν κρίσιμο παίκτη για τις πολιτικές της αναφορικά με τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή και το Ιράν. Επομένως, η σχέση Ερντογάν-Τραμπ διαμορφώνει άμεσα τον βηματισμό της Τουρκίας για προσέγγιση προς τη Δύση. Ο Ερντογάν, σε αυτό το συνολικό πλαίσιο, στέλνει προσεκτικά θετικά μηνύματα τόσο στη Ρωσία και την Ευρώπη όσο και στην κυβέρνηση Τραμπ, επιδιώκοντας να ενισχύσει περισσότερο τον ρόλο του. Αυτή η στρατηγική του προσφέρει χώρο διπλωματικών ελιγμών και εσωτερικό πολιτικό πλεονέκτημα.

Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές του επανεκλεγέντα προέδρου, Οζέλ, του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) στο πρόσφατο συνέδριό του. Κατάγγειλε ότι πίσω από τη σύλληψη Ιμάμογλου βρίσκεται ο Τραμπ. Ο «πρόεδρος της Χούντας», όπως αποκαλεί τον Ερντογάν ο Οζέλ, πήρε εξουσιοδότηση πέραν του Ατλαντικού ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ, Ερντογάν λίγο πριν τη σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης. Παράλληλα η τουρκική αντιπολίτευση εγκαλεί την κυβέρνηση ότι εγκαταλείπει το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» παραχωρώντας Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο στην Ελλάδα, στα πλαίσια των «ήρεμων νερών» για την προσέγγιση με τη Δύση.
Αέρα στα πανιά της Τουρκίας δίνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στην αμυντική αυτονομία της Ευρώπης. Τελευταίο επίτευγμά της να συμπεριληφθεί επίσημα σαν «χώρα-γέφυρα» στη γιγαντιαία στρατηγική γραμμή μεταξύ της Βαλτικής, της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας. Η Τουρκία συμμετέχει σαν στρατηγικός εταίρος στην «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών», η οποία στοχεύει στην αντιμετώπιση των ελλείψεων στις υποδομές στους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών και της ψηφιοποίησης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, που θα συνδέσουν την Ευρώπη στον άξονα Βορρά-Νότου.

Στην ίδια κατεύθυνση και η 4η Διακυβερνητική Διάσκεψη Κορυφής μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας, που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη. Γι’ αυτήν έγραψε χαρακτηριστικά η φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» ότι Μελόνι και Ερντογάν προωθούν «τη συνεργασία τους στους τομείς της άμυνας και της οικονομίας, κάνοντας το Ισραήλ να μην μπορεί να κρύψει τη δυσφορία του».
Η Τουρκία έχει καταστεί εξαιρετικά ελκυστικός επενδυτικός προορισμός για την Ιταλία. Περισσότερες από 1.600 ιταλικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με συνολικές επενδύσεις που αγγίζουν τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια. Ανάμεσά τους στην αυτοκινητοβιομηχανία η Fiat, στην ενέργεια η Eni, στα τρόφιμα η Barilla και η πολλά υποσχόμενη πρόσφατη αμυντική σύμπραξη μεταξύ της τουρκικής Baykar – της κατασκευάστριας των περιβόητων drones Bayraktar – και του ιταλικού αμυντικού κολοσσού Leonardo SpA. Επίσης, διεμβολίζοντας τα όνειρα της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης για ενεργειακούς αγωγούς προς την Ευρώπη ο Ερντογάν δήλωσε πως: «Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε σε ενεργειακά έργα που θα ωφελήσουν τόσο τις χώρες μας όσο και την περιοχή στην κοινή μας γεωγραφία, τη Μεσόγειο».

Πέρα από την αναβάθμιση της τουρκοϊταλικής συνεργασίας οι δυο ηγέτες αναφέρθηκαν και στη Διάσκεψη για την Ανασυγκρότηση της Ουκρανίας, που θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη στις 10-11 Ιουλίου, και συμφώνησαν να ενισχύσουν τη συνεργασία μεταξύ εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα και των δημόσιων φορέων «για την αύξηση των διμερών επενδύσεων και την προώθηση πιθανών αμοιβαίων επενδυτικών έργων στην ανασυγκρότηση της Ουκρανίας».

Στις συνθήκες αυτές η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιορίζεται σε κατευναστικές δηλώσεις, χειραψίες και επισκέψεις με μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα το άνοιγμα της πόρτας στην Τουρκία στα δυτικά σαλόνια. Για το casus belli, τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ο Μητσοτάκης δηλώνει πως «δεν ψάχνει για καβγά με την Τουρκία» καθώς δεν τον χρειάζεται για να ενισχύσει το κύρος του στο εσωτερικό της χώρας. Ωστόσο, διαβεβαιώνει ότι και το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ θα προχωρήσει και τα θαλάσσια πάρκα που έχουν ανακοινωθεί θα γίνουν. Από την άλλη μεριά στον Γεραπετρίτη -που δε νοιάζεται αν θα κατηγορηθεί για μειοδοσία για τη συμβιβαστική του στάση- αποδίδεται από τον τουρκικό τύπο η πιο ευπρεπής ιδιότητα του «ρεαλιστή».

πηγή: Λαϊκός Δρόμος