08-15-2025 9:24
Κέρκυρα
- Κατηγορία: Κέρκυρα
Δημόσιος Χώρος; Ιδιωτική Υπόθεση…

Δημόσιος Χώρος; Ιδιωτική Υπόθεση…
Γράφει ο Μάκης Αρμένης*
Υπάρχουν πόλεις που ανασαίνουν μαζί με τους κατοίκους τους και άλλες που, αντί να ζουν, πνίγονται μέσα στα ίδια τους τα στενά. Η Κέρκυρα μοιάζει τελευταία με εκείνον τον άνθρωπο, που ξεχνάει ποιος είναι, ποιον δρόμο πήρε, ποιον δρόμο άφησε , ποιο δρόμο θα πάρει.
Δυστυχώς, αυτή η πόλη δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε. Κάθε τόσο προκύπτει κάτι που αποδεικνύει ότι ο δημόσιος χώρος παραμένει διαφιλονικούμενος , σε σύμβολα και σε πράξεις. Η Κέρκυρα πια δεν κατοικείται , καταναλώνεται. Δεν περπατιέται , διασχίζεται με GPS. Δεν κοιμάται, νοικιάζεται.
Ο δημόσιος χώρος λέμε, ανήκει σε όλους. Είναι η μνήμη και το μέλλον, το αποτύπωμα του πολιτισμού μας. Εκεί όπου περπατάει ο ξένος και νιώθει οικείος, εκεί όπου ο ντόπιος χαμογελά γιατί αναγνωρίζει τον τόπο του. Μα στην πράξη, κάθε φορά που ρωτάμε «σε ποιον ανήκει;», η απάντηση αλλάζει.
Η προστασία του δημόσιου χώρου δεν απαιτεί χρήματα, αλλά πολιτική βούληση. Γιατί η αλγεινή εικόνα της πόλης μας δεν πλήττει μόνο τους πολίτες, αλλά και τους επαγγελματίες που τηρούν τον νόμο. Είναι ζήτημα ισονομίας, ζήτημα δημοκρατίας.
Αλήθεια, έχουμε συνειδητοποιήσει πού οδηγείται αυτή η πόλη; Γεμίζει μπαρ και καφέ, διώχνει τους κατοίκους της, αλλοιώνεται από τα Airbnb, κλείνει τους παλιούς χώρους αναψυχής πίσω από ιδιωτικές πύλες. Οι τουρίστες κατακλύζουν τους δρόμους, τα λεωφορεία φράζουν την ανάσα της, τα καταστήματα ξεχειλίζουν πάνω στα πεζοδρόμια. Κι εμείς, θεατές σε ένα σκηνικό που χάνει τον εαυτό του.
Δεν ζητάμε μια πόλη μουσειακό έκθεμα, χωρίς ζωή. Ζητάμε μια πόλη ζωντανή, που να σέβεται το μέτρο. Μια πόλη φιλική, που ακούγεται χωρίς φωνές από μεγάφωνα, που μυρίζει ιστορία χωρίς να πνίγεται από σκουπίδια.
Θέλουμε μια Κέρκυρα του 2030, καθαρή, ανθρώπινη, ισορροπημένη. Μια πόλη όπου το δικαίωμα στον χώρο δεν είναι προνόμιο λίγων, αλλά ανάσα για όλους. Η Κέρκυρα αξίζει το μέλλον της. Και το μέλλον της δεν χωράει σε τραπεζάκια που πνίγουν τον δρόμο, ούτε σε νόμους που ξεχνιούνται στο πρώτο χαμόγελο του καλοκαιριού.
Η πόλη ανήκει σε εκείνους που την περπατούν, την αγαπούν, τη φροντίζουν. Όχι σε όσους την καταναλώνουν.
Η πόλη δεν χρειάζεται επενδύσεις. Χρειάζεται ευγένεια. Δικαίωμα στη σιωπή, στην ανάσα, στο βλέμμα που δεν σκοντάφτει σε καρέκλα. Χρειάζεται πολιτισμό.
Ο δημόσιος χώρος είναι καθρέφτης δημοκρατίας. Αν στραβώνει, σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά με όλους μας. Γιατί στο τέλος, αν όλα γίνουν ιδιωτική υπόθεση, θα χρειαστεί να πληρώσουμε εισιτήριο για να μπούμε στην ίδια μας την πόλη.
*Ο Μάκης Αρμένης είναι δημοσιογράφος - Το κείμενο από την προσωπική του σελίδα στο FACEBOOK

«Μπελλαντόνες στο Λιθάρι»: Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Βούλας Τζιλιάνου - Κυριακή 17/8
Η παρουσίαση του βιβλίου της Βούλας Τζιλιάνου "Μπελλαντόνες στο Λιθάρι" θα γίνει στις 17/8 στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Γαστουρίου "Ομόνοια" στις 7:00 μ.μ.-Μια μοναδική συλλογή...

Κώστας Βιδάλης: Υπόδειγμα συνέπειας και αυτοθυσίας – Ένα από τα πιο φριχτά εγκλήματα που γνώρισε ο τόπος
