Έμειναν αυτοί που έπρεπε να φύγουν, έφυγε αυτός που έπρεπε να μείνει. (Γράφει ο «Αθλητάμπουρας»)!

ΠΗΓΗ: zougla.gr

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

n

Mute

*** Λοιπόν, σήμερα θα ξεκινήσω με μία φαντασίωσή μου,
η οποία μού ανασύρεται συχνά λόγω τού γεγονότος
ότι η Δημοσιογραφία είναι τώρα πια ασφυκτικώς γεμάτη
από αμόρφωτα-απαίδευτα-ακαλλιέργητα-αστοιχείωτα-ατάλαντα όντα
που βιάζουν την Ελληνική Γλώσσα
και παραδίδουν φριχτά συνονθυλεύματα στη Συλλογική Ανάγνωση.

Κείμενα επιπέδου «Λόλα, να ένα μήλο.»,
κείμενα χωρίς ελάχιστη σπουδή και αξία,
κείμενα έμπλεα λεξιπενίας και βλακείας,
κείμενα ανορθόγραφα, ασύντακτα, αλογοτέχνητα,
κείμενα για πέταμα, που πετιούνται στα μούτρα των αναγνωστών.

Αυτά τα θλιβερά δημοσιογραφοειδή, λοιπόν,
που όχι μόνον αδυνατούν να προσφέρουν (έστω) ψήγματα στη Γνώση
και να πυροδοτήσουν κατ’ ελάχιστον την Πνευματικότητα,
αλλά έχουν και το απύθμενο θράσος να επιβάλλονται ως καθεστώς
και να μαγαρίζουν το Λειτούργημα με τη σαθρή νοοτροπία τους,
φαντασιώνομαι να τα βάζω στη δέουσα θέση τους και να καταστρέφω το βόλεμά τους,
εμφανιζόμενος μπροστά τους ως ο καινούργιος διευθυντής τους
ή ως ο επιμελητής-διορθωτής στο εκάστοτε «Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης»
(ομιλώ σχηματικώς και ουσιαστικώς, καθώς αδιαφορώ για τις καθέδρες).
Τι θα τούς έκανα..;
Τι θα τούς έλεγα..;
Θα μπορούσα να σάς μεταφέρω το εκτενές μανιφέστο μου,
όμως -επειδή δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε από το θέμα μας-
θα περιοριστώ να αναφέρω ότι θα τούς επέβαλλα το «Σέβας στη Δημοσιογραφία»
και θα τούς έθετα εν αμφιβόλω τις «θεσούλες» τους.
Θέλεις να συνεχίσεις να έχεις εργασία;
Θέλεις να δικαιούσαι να (αυτο)προσδιορίζεσαι ως «δημοσιογράφος»;
Έχεις απαρέγκλιτη υποχρέωση να τιμάς το «Ιερό Δικαίωμα στη Δημόσια Γραφή»
και όχι να θεωρείς πως αυτή η συνθήκη εναπόκειται στη διακριτική ευχέρειά σου.
Απαγορεύεται διά ροπάλου να μετατρέπεις το Αυτονόητο σε «Ιδιοτροπία»,
διότι -αν δεν αλλάξεις νοοτροπία-
θα σού κάνω δώρο μία αφίσα όπου θα απεικονίζεται ο «Ανδρέας ο άνεργος»,
να την κρεμάσεις απέναντι από το κρεβάτι σου
και να σού θυμίζει εσαεί ότι η Δημοσιογραφία δεν είναι «Καφενειακός Χαβαλές».

Ναι, ξέρω -και αναλαμβάνω πάντοτε τις συμπαρομαρτούσες ευθύνες-
ότι αυτομάτως θα γινόμουν αντιπαθής στο υπάρχον «Σύστημα»,
ότι θα με έβριζαν από μέσα τους, ότι θα ήμουν ανεπιθύμητος,
ότι θα ήταν πολύ πιθανές η Σπέκουλα και η Υπονόμευση.
Όμως, όταν το δίκιο είναι με το μέρος μας και διαθέτουμε αποφασιστικότητα,
δεν υπάρχει εμπόδιο που θα μάς ανακόψει οριστικώς κι αμετακλήτως,
καθώς το Ζητούμενο δεν είναι η στείρα διάζευξη «Ή Εσείς, Ή Εγώ.»
αλλά η «Συνειδητοποίηση τού Καθήκοντος».

*** Ο Φατίχ Τερίμ είναι ο μοναδικός προπονητής που ήρθε στον Παναθηναϊκό
-από τη στιγμή που το ποδοσφαιρικό τμήμα βγήκε από το «Μνημόνιο»-
και είχε έγνοια για την Ομάδα χωρίς να νοιαζόταν για το τομάρι του, για τη «θεσούλα» του.

Το διαισθανόσουν, το κατελάβαινες, το(ν) έβλεπες,
ότι αυτός ο άνθρωπος εβίωνε καρμικό πόνο για τον Π.Α.Ο.
και είχε τη διάθεση να ερχόταν αντιμέτωπος με το παγιωμένο «Σύστημα»,
καθώς διεπίστωσε σε χρόνο «dt» τις κρυπτόμενες και εξωραϊσμένες παθογένειες.
Ο Παναθηναϊκός είναι ο Σύλλογος-Θύμα τού Γιοβάνοβιτς,
ο Φατίχ Τερίμ είναι ο Προπονητής-Θύμα τού Γιοβάνοβιτς.
…

Ήταν 2 Οκτωβρίου 2023 όταν ανήρτησα το «άρθρο-ορόσημο»
με τίτλο «Ο ταλΙΒΑΝισμός αποκεφαλίζει τον Παναθηναϊκό»
και εβάφτιζα τούς άκριτους αποθεωτές τού νυν προπονητή τής Εθνικής με τον όρο «ταλΙΒΑΝ»,
που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα πιο πετυχημένα και διαδεδομένα προσωνύμια
στην «Ιστορία τής Ελληνικής Αθλητικογραφίας»
(https://www.zougla.gr/sports/o-talivanismos-apokefalizei-ton-panathinaiko/).
Αυτή ήταν η κορωνίδα μίας σειράς δημοσιευμάτων,
όπου τασσόμουν ενάντια στην υστερικώς φωνασκούσα μάζα
και εξέφραζα αδιαπραγματεύτως -με ατράνταχτη επιχειρηματολογία-
τις κάθετες ενστάσεις μου για το συγκεκριμένο πρόσωπο,
χωρίς να νοιαζόμουν και να νοιάζομαι για τη συνεπαγωγική αντιδημοφιλία
που καλούμαι έκτοτε να αντιμετωπίζω από παρωπιδικούς οπαδούς.

Έτσι, αναπτύχθηκε το δίπολο «“Αθλητάμπουρας”-Γιοβάνοβιτς»,
όπου αμφότεροι μετατραπήκαμε σε αντίρροποι πρεσβευτές τής ρήσης
«Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τούς έκανες και τι τούς είπες,
αλλά ουδέποτε θα ξεχάσουν πώς τούς έκανες να αισθανθούν.»
(ρήση αμφιλεγόμενης πνευματικής ιδιοκτησίας,
καθώς άλλοι την πιστώνουν στον Γερμανό λογοτέχνη Γκέοργκ Μπίχνερ
και άλλοι στην Αμερικανίδα λογοτέχνιδα Μαργκερίτ-Άννι Τζόνσον).
Ο Γιοβάνοβιτς τούς είχε κάνει να αισθανθούν την Ελπίδα,
ο «Αθλητάμπουρας» τούς είχε κάνει να αισθανθούν ότι πλήττεται η ελπίδα τους,
ο Δημοσιογράφος οφείλει να έχει τη δύναμη
να εφαρμόζει και τη ρήση «Γηράσκω αεί αναθεωρών…» τού Μανόλη Αναγνωστάκη
(θυμίζω ότι αρχικώς -μέσα από αυτήν τη στήλη-
είχα γράψει διθυραμβικά σχόλια για τον Γιοβάνοβιτς
όταν τα αγωνιστικά αποτελέσματα αξίζανε τέτοιαν επιβράβευση),
οι οπαδοί, όμως, και -ακόμη χειρότερα- οι θλιβεροί μαζογλείφτες δημοσιογραφίσκοι,
μένουν προσκολλημένοι στα στερεότυπά τους και αρνούνται την Αναθεώρηση,
όσο κι αν η Πραγματικότητα αποτελεί (σχεδόν) μόνιμη πηγή διάψευσής τους.
…

Υπ’ αυτό το πλαίσιο,
η 26η Δεκεμβρίου κηρύχθηκε «Ημέρα Πένθους» από τούς «ταλΙΒΑΝ»,
η αναμενόμενη-δικαιολογημένη-επιβεβλημένη απόλυση τού Γιοβάνοβιτς
επέτεινε έτι περαιτέρω την απέχθεια προς τον ήδη ανεπιθύμητο Αλαφούζο,
ο αντικαταστάτης Φατίχ Τερίμ αντιμετωπίστηκε ως συνυπαίτιος για το «έγκλημα»
και αναζητούνταν εμμονικώς οι αφορμές για τον εξοστρακισμό του.

Την ώρα, λοιπόν, που ένα σημαντικό ποσοστό των οπαδών έπνεε μένεα κατά πάντων,
ο τεράστιος Φατίχ Τερίμ διεπίστωνε την κυρίαρχη εσωτερική σήψη,
διατυμπανίζοντας -άλλοτε διά των λόγων του και άλλοτε διά των έργων του-
ότι ήταν αποφασισμένος να απήλλασσε την ομάδα από τα «βαρίδια».
Κλίκες στα αποδυτήρια,
ανθυποβεντετούλες τής συμφοράς,
ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
ένας άρρωστος οργανισμός που ήταν συμβιβασμένος με την Ηττοπάθεια,
με την Κακομοιριά, με τη Μιζέρια, με την Αποτυχία, με τη Δεύτερη Θέση, με το Μελό,
οπότε μόνο με γκρέμισμα εκ βάθρων θα επανερχόταν ο Παναθηναϊκός στην Κορυφή.

Πριν συνεχίσουμε, όμως,
ιδού μία «προφητεία» που ανήρτησα στις 27 Ιανουαρίου 2023,
όντας ο πρώτος -και μάλιστα, πολύ νωρίς-
που είχα εντοπίσει και επισημάνει τις εμφανώς κακές σχέσεις
που υπήρχαν ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές τού Π.Α.Ο.
(πρόκειται για απόσπασμα από το πόνημα με τίτλο
«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ: Άδειασε η κλεψύδρα τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς»
και με υπότιτλο
«Οι σκληρές αλήθειες που απομυθοποιούν
τον αυτο-αποκαθηλούμενο προπονητή τού Παναθηναϊκού.»
https://www.zougla.gr/sports/teteleste-adiase-i-klepsidra-tou-ivan-giovanovits/,
μετά από τον αποτυχημένο επαναληπτικό προ-ημιτελικό Κυπέλλου με τον Π.Α.Ο.Κ.).

Ο Φατίχ Τερίμ ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία,
διότι ο προκάτοχός του είχε καταδικαστεί από το πλήθος σε «Ισόβια Επιτυχία».
Οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες,
τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
επιδόθηκαν σε -ενίοτε απροκάλυπτη- Σπέκουλα και Υπονόμευση
προς τον άνθρωπο που ερχόταν να τούς βγάλει από το αραλίκι τους
(όπως ακριβώς θα έπρατταν και τα δημοσιογραφοειδή
στο προσωπικό παράδειγμα που σάς ανέπτυξα στον πρόλογο-εισήγηση).
Και βεβαίως,
από τη δυστοπία δεν γινόταν να απουσιάσει ο Γιάννης Αλαφούζος,
ο οποίος -όντας διαχρονικώς ανίκανος και άκαιρος-
έγινε «Πόντιος Πιλάτος» ενδίδοντας στα ουρανομήκη ουρλιαχτά των «ταλΙΒΑΝ»
και το διασκευασμένο βιβλικό δίλημμα «Τερίμ ή Βαραββάν;» πήρε απάντηση.

Η σύντομη πορεία τού Φατίχ Τερίμ ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- επιτυχημένη,
ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε υπό την καθοδήγησή του στον τελικό τού Κυπέλλου
έχοντας πετύχει δύο συγκλονιστικές προκρίσεις επί τού Ολυμπιακού και τού Π.Α.Ο.Κ.
(κι όχι με αντίπαλες την Αναγέννηση Καρδίτσας και τη Λαμία)
και εν τέλει κατέκτησε τον τίτλο
παρά το γεγονός ότι ο προσωρινώς εκτελών χρέη προπονητή
και μέχρι πρότινος βοηθός τού Γιοβάνοβιτς, ο Χρίστος Κόντης,
πήγε να οδηγήσει -εκ συνηθείας- την ομάδα σε ακόμη ένα «Βατερλό».

Γιατί εξεδιώχθη πρόωρα ο Φατίχ Τερίμ;
Επειδή -τάχα μου, τάχα μου- δεν κατέφερε να φέρει τον τίτλο
(κι ας είχε εντός στόχου την ομάδα μέχρι ελάχιστες αγωνιστικές πριν από το τέλος τής σεζόν).
Μα εκείνο το πρωτάθλημα δεν υπήρχε περίπτωση να το έπαιρνε ακόμη κι ο Αντσελότι
-φέρνοντας μαζί τον Μέσι, τον Ρονάλντο και τον Μ’Μπαπέ-
διότι οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες
και τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
ήταν άπαντες ακροβολισμένοι για να εμποδίζανε παντί τρόπω τον κάθε ανυψωτή τού πήχεως.

Ο Φατίχ Τερίμ αντελήφθη ακαριαίως, λοιπόν,
ότι η μοναδική λύση για τον Παναθηναϊκό και για τον Πρωταθλητισμό,
ήταν να έπεφτε το καθεστώς που -μέχρι και σήμερα- λυμαίνεται την Ομάδα.
ΞΕΡΙΖΩΜΑ. ΞΗΛΩΜΑ. ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΕΙΣ.
Ο ευσυνείδητος προπονητής ήταν έτοιμος και αποφασισμένος
να έβαζε τέλος στην παγιωμένη καταστροφική νοοτροπία,
αφού είχε εκ θέσεως την ψυχοφθόρα δυνατότητα
να έβλεπε επί καθημερινής βάσεως τις χαίνουσες πληγές·
ποδοσφαιριστές, τεχνικός διευθυντής, γενικός αρχηγός, ιατρικό επιτελείο, γυμναστές,
όλοι έπρεπε να ετίθεντο προς επαναξιολόγηση
και ήταν σίγουρο ότι πολλοί εξ αυτών θα οδηγούνταν στην έξοδο.
Τώρα πια,
ο «Μηχανισμός τής Σαπίλας» αντιλαμβανόταν ότι εδώ επρόκειτο για «Ζήτημα Επιβίωσης»,
οπότε κορυφώθηκε ο υπόγειος πόλεμος
κατά τού ανθρώπου που έθετε σε κίνδυνο τις κατειλημμένες «θεσούλες».

Έκανε λάθη ο Φατίχ Τερίμ;
Βεβαίως και έκανε, αλλά συνάμα χρεώθηκε και για πάρα πολλά λάθη που δεν έκανε.
Ναι, έκανε λάθος που έφερε τον «Κουτρουμπή τής Τουρκίας», τον Ακαϊντίν,
ναι, έκανε λάθος που έφερε τον άχρωμο-άγευστο-άοσμο μισθοφόρο Ούγκο
(αντίστοιχα λάθη έχει κάνει κατά τη φετινή σεζόν
κι ο Πρωταθλητής Ευρώπης, Εργκίν Αταμάν,
φέρνοντας τον φλούφλη Γιουρτσεβέν και τον παλαίμαχο Πλάϊς,
αλλά ορθώς δεν δέχεται σφοδρές επικρίσεις καθώς «Ουδείς… άσφαλτος»),
για τον μέτριο Λημνιό δεν έφερε ευθύνη διότι ήταν ήδη «κλεισμένη» η μεταγραφή,
ενώ επίσης έφερε τον Μπακασέτα και τον Ντραγκόφσκι,
που αρχικώς είχαν εξαιρετική απόδοση
και κατόπιν ακολούθησαν πτωτική πορεία για λόγους που θα αναπτύξουμε στη συνέχεια.
Όμως, ειδική μνεία οφείλουμε σε τέσσερις παίκτες,
οι οποίοι ήδη υπήρχαν στο ρόστερ και βιώσανε «Ανάσταση» επί των ημερών του:
Μπερνάρ. Ιωαννίδης. Κώτσιρας. Γερεμέγεφ.

Η μοναδική περίοδος σε αυτά τα τελευταία τρία χρόνια
που ο Παναθηναϊκός είχε κυριαρχική εικόνα επί τού Ολυμπιακού,
έλαβε χώρα με τον Φατίχ Τερίμ στον πάγκο του.
Περίπατος εντός κι εκτός έδρας,
αλλά και μνημειώδης πρόκριση στο Κύπελλο,
με τον τότε νεοφερμένο σέντερ-μπακ Ακαϊντίν να παίζει κατ’ ανάγκην σέντερ-φορ
και τον Τερίμ να εκπέμπει εμμέσως πλην σαφώς «σήμα κινδύνου»
διότι έχει ήδη συνειδητοποιήσει τη δυσκολία τού έργου του.
Κατηγορήθηκε επανειλημμένως ότι έκανε «παλαβομάρες»,
αλλά πίσω από τις φαινομενικώς αλλόκοτες κινήσεις του,
υπήρχε η δήλωση ότι δεν θα παρέδιδε τα όπλα και δεν θα υποτασσόταν στη «σκουπιδίλα»
που τού είχε κληροδοτήσει ο «Ρακοσυλλέκτης τής Προπονητικής».

Ο Τερίμ είχε θεωρήσει ότι ανελάμβανε κανονική ομάδα,
όμως η Αλήθεια απείχε παρασάγγας:
ποδοσφαιριστές παντελώς αγύμναστοι,
ποδοσφαιριστές που -θα το πω κατ’ εικονοπλαστικήν υπερβολήν-
παθαίνανε θλάση ακόμη κι όταν αναπνέανε,
ποδοσφαιριστές που ήταν βολεμένοι τεμπελχανάδες,
ποδοσφαιριστές που κινούνταν στα αποδυτήρια ως «κλίκες»,
ποδοσφαιριστές που είδαν στο πρόσωπο τού Φατίχ Τερίμ
έναν ανεπιθύμητο τύπο που είχε έρθει να τούς χαλάσει την «πιάτσα»,
ποδοσφαιριστές που επιδίδονταν σε σαμποτάζ και υπονομεύσεις
ώστε να έδιωχναν τον Τερίμ προτού να τούς έδιωχνε εκείνος.

Η δυσφημιστική εκστρατεία έπιασε τόπο,
οι «Σημαιοφόροι τής Δυσφήμισης», οι «ταλΙΒΑΝ»
-συνεπικουρούμενοι από τούς διηνεκώς καιροφυλακτούντες ρατσιστές γραικύλους-
είχαν πάρει την εκδίκησή τους για την απόλυση Γιοβάνοβιτς,
ο «Τουρκαλάς» σύντομα απετέλεσε παρελθόν.
Το Καθεστώς είχε νικήσει·
οποία τραγική αντίφασις,
εδώ είχαμε να κάνουμε με τη «Νίκη τής Ηττοπάθειας».
…

Η Ηττοπάθεια -παρφουμαρισμένη με Νεοπλουτισμό-
προσωποποιήθηκε κατόπιν στον Ντιέγκο Αλόνσο.
Ο «Ζιγκολιάρης τής Προπονητικής»
ήρθε να κάνει «επαρχιώτικη αρπαχτή» στην Ελληνική Πρωτεύουσα,
ο Παναθηναϊκός έκανε μεν σημαντικές μεταγραφές,
αλλά το αξερίζωτο-αξήλωτο-ακαρατόμητο Καθεστώς
εσυνέχισε ακάθεκτο να επέβαλλε τούς όρους του,
η απόδοση, το θέαμα και τα αποτελέσματα
είχαν φθίνουσα δυσαναλογία συγκριτικώς με τα υψηλά οικονομικά δεδομένα,
τα παχιά λόγια που σπεύδουν να δημοσιεύσουν οι τσάτσοι δημοσιογραφίσκοι
έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την απαράδεκτη εικόνα.
Ουδέν αγωνιστικό σύστημα, ουδεμία αγωνιστική ταυτότητα,
οι οφθαλμίατροι έκαναν χρυσές δουλειές μετά από κάθε ματς τής ομάδας,
ο αντικαταστάτης τού Τερίμ ουδέποτε δέχθηκε τα πυρά που δέχθηκε ο Τερίμ
(κι ας είχε μακράν καλύτερο ρόστερ στη διάθεσή του)
και το μόνο «κατόρθωμα» τού Αλόνσο ήταν ότι επρόλαβε να κάνει «παρέλαση»,
καθώς απολύθηκε στις 29 Οκτωβρίου.
…

Η Ηττοπάθεια -πασπαλισμένη με Σοφιστεία-
προσωποποιήθηκε κατόπιν στον παρωχημένο Ρουΐ Βιτόρια.
Ο ξεπεσμένος σε τριτοκοσμικές διοργανώσεις,
ήρθε να κάνει «επαρχιώτικη αρπαχτή» στην Ελληνική Πρωτεύουσα,
το ελπιδοφόρο ξεκίνημα ήταν προϊόν συγκυριών και όχι τεκμήριο ισχύος,
το αξερίζωτο-αξήλωτο-ακαρατόμητο Καθεστώς
εσυνέχισε ακάθεκτο να επέβαλλε τούς όρους του,
η απόδοση, το θέαμα και τα αποτελέσματα
είχαν φθίνουσα δυσαναλογία συγκριτικώς με τα υψηλά οικονομικά δεδομένα,
τα παχιά λόγια που σπεύδουν να δημοσιεύσουν οι τσάτσοι δημοσιογραφίσκοι
έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την απαράδεκτη εικόνα
που σύντομα αντικατέστησε την προσωρινή έκλαμψη.
Ουδέν αγωνιστικό σύστημα, ουδεμία αγωνιστική ταυτότητα,
οι οφθαλμίατροι κάνουν χρυσές δουλειές μετά από κάθε ματς τής ομάδας,
ο δεύτερος αντικαταστάτης τού Τερίμ ουδέποτε δέχθηκε τα πυρά που δέχθηκε ο Τερίμ
(κι ας έχει μακράν καλύτερο ρόστερ στη διάθεσή του)
και το μόνο «κατόρθωμα» τού Βιτόρια είναι ότι επρόλαβε να κάνει «παρέλαση»,
καθώς -εν αναμονή τής επικείμενης απόλυσής του- έχει υπερβεί κατά πολύ την 25η Μαρτίου.
…

15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.
Ποιος να το έλεγε κάποτε,
ότι ο «Σημαντικότερος Σύλλογος τής Ελλάδας», ο «Πρέσβης»,
ο Παναθηναϊκός τού «Γουέμπλεϊ» και των δύο ημιτελικών τού Κυπέλλου Πρωταθλητριών,
θα έμενε δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα (με σαφή τάση έτι περαιτέρω αύξησης).

13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα επί ηγεσίας Αλαφούζου.
Σεβόμενος το προσωπικό πένθος του,
δεν θέλω να εκφράσω δριμείες και εκτενείς κρίσεις
(άλλωστε, έχω γράψει δεκάδες άρθρα-καταπέλτες στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν),
οπότε θα περιοριστώ να επαναλάβω την αταλάντευτη άποψή μου
ότι θα πρέπει να αποσυρθεί κατεπειγόντως από τον Παναθηναϊκό,
διατηρώντας το δικαίωμα να πάρει πίσω ορισμένα από τα χρήματά του
και να έχει τη μερική εκμετάλλευση από το ανεγειρόμενο (;) γήπεδο.
Θα σταθώ, όμως, σε μία εξόχως σημαντική και κομβική παράμετρο,
όπου ο Γιάννης Αλαφούζος είναι το θύμα και όχι ο θύτης.

Οι κλικαδόροι, οι τοξικές ανθυποβεντετούλες
και τα ακριβοπληρωμένα-βολεμένα-τεμπελχανάδικα παιχτάκια,
από την εποχή τού Φατίχ Τερίμ ακόμη,
ήξεραν το κλίμα που υπήρχε -ιδίως- μετά την απομάκρυνση τού Γιοβάνοβιτς
και εκμεταλλεύονταν στο έπακρο την αποστροφή
που αισθάνεται ένα μεγάλο ποσοστό των φιλάθλων τής ομάδας
για τον μεγαλομέτοχο τής «Π.Α.Ε.».
Αυτά τα αισχρά υποκείμενα που είχαν-έχουν γαντζωθεί στα συμβόλαιά τους,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα που δεν βρίσκουν ομάδα για να φύγουν
ή βρήκαν με τα χίλια ζόρια μεταγραφή
σε τριτοκοσμικά πρωταθλήματα και σε ομαδούλες τής πλάκας,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα που πουλάνε παναθηναϊκοφροσύνη στα «social media»
και κλαψουρίζουν για δήθεν άδικη αντιμετώπιση,
αυτά τα αισχρά υποκείμενα, λοιπόν,
ήταν βολεμένα με τον μίζερο και ηττοπαθή Γιοβάνοβιτς,
ενώ συνάμα προβοκάρουν τον ίδιον τον εργοδότη τους,
καθώς γνωρίζουν ότι η συλλογική οργή είναι στραμμένη προς τον Αλαφούζο
και ουδείς θα τούς επιρρίψει τις σημαντικές προσωπικές ευθύνες τους,
αφού «Ο Αλαφούζος φταίει για όλα.».

Είναι διοικητικώς ανίκανος ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.
Είναι -έστω, άθελά του- καταστροφέας ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.
Είναι υπεύθυνος για το μένος που έχει αναπτυχθεί εναντίον του; ΕΙΝΑΙ.
Είναι -έστω, άθελά του- θύτης ο Αλαφούζος; ΕΙΝΑΙ.

Για να είμαστε σφαιρικοί και δίκαιοι, όμως,
πρέπει να τονίσουμε ότι πλέον βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη
ένας τραγικός και άκρως ζημιογόνος αυτοματισμός,
που ορίζει ότι «Ο Αλαφούζος είναι ο “Εύκολος Θύτης”.»
και έτσι οι υπόλοιποι «Συντελεστές τής Κατάντιας» εξασφαλίζουν a priori αθωότητα.

*** Οδεύοντας προς το επιμύθιο,
πάμε να κάνουμε και μία περιεκτική ποδοσφαιρική ανάλυση…

Από την εποχή τού Γιοβάνοβιτς μέχρι τον Αλόνσο και τον Βιτόρια
(με φωτεινή εξαίρεση τη βραχύβια περίοδο τού Φατίχ Τερίμ),
κοινός τόπος στον τρόπο που αναπτύσσεται ο Παναθηναϊκός
είναι μία θλιβερή καρικατούρα τού «Τίκι-Τάκα».
Το περίφημο στυλ που εισήγαγε στο Ποδόσφαιρο
η μυθική Μπαρτσελόνα τού Μέσι, τού Τσάβι και τού Ινιέστα,
το στυλ παιχνιδιού που βασίζεται στο «Build-Up» και στις πολλές πάσες,
πέφτει έκτοτε θύμα βιασμού από τούς απανταχού τσουρουκάδες προπονητές και παίκτες.

Το «Τίκι-Τάκα» απαιτεί Ταλέντο, Ευφυΐα, Ταχύτητα, Ομαδικότητα, Έμπνευση,
και βεβαίως έχει απολύτως συγκεκριμένη στόχευση,
αφού δεν γίνεται απλώς για να προσφερθεί θέαμα στους αλαλάζοντες θεατές,
αλλά για να παράγει «Υπερ-Αριθμία» και να αυξάνει τις πιθανότητες επίτευξης γκολ.

Το «Τίκι-Τάκα» δεν είναι αυτό που έκανε ο αρχικλικαδόρος-ανθυποβεντετίζων Πέρεθ
(και τα έτερα συνεταιράκια του),
που από το κέντρο εγύριζε συνεχώς την μπάλα στον τερματοφύλακα
και είχε ένα ψωνισμένο υφάκι τού τύπου «Τι έκανα πάλι ο “σκακιστής”!».
Το «Τίκι-Τάκα» δεν είναι να αλλάζεις πασούλες
επειδή δεν αντέχεις το ασήκωτο φορτίο που λέγεται «Μπάλα»,
ούτε να κρύβεις τις προσωπικές σου ανεπάρκειες πίσω από τη δήθεν ομαδικότητα.
Οι ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού επί Γιοβάνοβιτς, επί Αλόνσο και επί Βιτόρια,
κρύβονται πίσω από μία στείρα, δειλή και φλύαρη ανάπτυξη παιχνιδιού,
εξ ου και όταν βρίσκονται εν τέλει σε πλεονεκτική θέση,
δεν ξέρουν τι να κάνουν την μπάλα, παθαίνουν κοκομπλόκο,
έχουν απελπιστική παραγωγικότητα-αποτελεσματικότητα
για ομάδα που διατείνεται ότι (θέλει να) κάνει πρωταθλητισμό,
ενώ συνάμα πετυχαίνουν ελάχιστα γκολ με μακρινά σουτ και με κεφαλιές.
Ως εκ τούτων,
εδώ μιλάμε για μία ομάδα που επιδίδεται σε ποδοσφαιρική κοροϊδία
και δεν καλλιεργεί στις προπονήσεις κάποιες βασικές πτυχές τού αθλήματος.

Πού είναι οι «στημένες» φάσεις;
Πού είναι;
Πού είναι τα φάουλς και τα κόρνερς που σκορπούν τρόμο στην αντίπαλη ομάδα;
Πού είναι η παντοιότροπη επιθετική πίεση που παράγει αμυντική σύγχυση;
Ως αντιδιαστολή, θα σάς παραπέμψω στον Ολυμπιακό τού Μεντιλίμπαρ,
που -ακόμη και στα πρόσφατα «ντέρμπι αιωνίων»,
ακόμη κι όταν είχε μείνει με δέκα παίκτες-
έμπαινε στη διαδικασία να απειλεί μέχρι και με μακρινά πλάγια-άουτς τού Ροντινέϊ.
Και βεβαίως,
η ποδοσφαιρική κοροϊδία κορυφώνεται
με τις παντελώς ανέμπνευστες «κομπίνες» στα κόρνερς και στα φάουλς,
που στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων
μετατρέπονται σε μπούμερανγκ και χάνεται κάθε ευκαιρία απειλής.

Όσον αφορά στην έννοια «Σουτ»
-η οποία, μην ξεχνάμε ότι αποτελεί την «Πεμπτουσία τού Ποδοσφαίρου»-
εκεί είναι που γίνεται «τού Κουτρούλη ο γάμος»,
καθώς αναρίθμητες φορές έχει παρατηρηθεί το γεγονός
ότι οι παίκτες τού Παναθηναϊκού «Όταν σουτάρουν, τζογάρουν.»
(εξ ου και τα περισσότερα σουτ εξοστρακίζονται σε σώματα αντιπάλων).

«Μπακασέτας.», λέει.
«Το μεγάλο πλεονέκτημα τού Μπακασέτα είναι το Σουτ.», λέει.
Μαλακίες λέει όποιος τα λέει.
Μετά από το πρώτο εντυπωσιακό διάστημα τής παρουσίας του στον Π.Α.Ο.
-και δη, αφ’ ότου έφυγε ο Τερίμ-
ο Μπακασέτας έχει χάσει τον μπούσουλα και διασύρει το πάλαι ποτέ όπλο του,
διότι το χρησιμοποιεί με απεγνωσμένη σπασμωδικότητα και με συντριπτική αποτυχία.

«Βαγιαννίδης.», λέει.
«Παιχταράς.», λέει.
«Μην τολμήσετε να τον δώσετε.», λέει.
Μαλακίες λέει όποιος τα λέει.
Γιατί όμως λέει μαλακίες όποιος τα λέει;
Διότι ο Βαγιαννίδης είναι μεν ιδιαιτέρως ταλαντούχος
(συνάμα, αναγνωρίζω το πάθος του και την αγάπη του για την Ομάδα),
όμως -συν τω χρόνω- επιβεβαιώνει τη χρονίως εκπεφρασμένη επιφύλαξή μου
για τη νοοτροπία του και για την απουσία στοχοπροσήλωσης,
αφού συχνά προκρίνει τη «“Y.O.L.O.” οπτική τού “5X5”»
και επιφέρει σημαντικές ζημίες στα μετόπισθεν απουσιάζοντας από τη θέση του.

Γεμάτος από τέτοια φαντασιόπληκτα «λέει» ο Παναθηναϊκός
και δρέπει τούς ανάλογους (ανύπαρκτους) καρπούς στο Πρωτάθλημα.
Παίκτες που είναι πασίδηλο ότι αποτελούν κλίκες,
παίκτες που είναι πασίδηλο ότι δεν γουστάρονται και δεν ταιριάζουν μεταξύ τους
(χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ασυνάντητο ζεύγος «Ιωαννίδης-Τετέ»),
παντελώς απούσα η «Χημεία τής Ομάδας»,
παντελώς απούσα στις περιπτώσεις τού Αλόνσο και τού Βιτόρια
η κοινή αντίληψη που απαιτείται για το αγωνιστικό πρόσωπο τής ομάδας
(ανάλογα με τον προπονητή και με την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του,
η Επιθετικογένεια -ή και η Αμυντικογένεια, που όντως εφήρμοζε με συνέπεια ο Γιοβάνοβιτς-
οφείλεται να τηρείται ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίζεται ο εκάστοτε παίκτης
και ως εκ τούτου δεν νοείται να βλέπουμε τις τουρλού-τουρλού 11άδες
που έχουν παρελάσει επανειλημμένως ενώπιόν μας).

Γιατί να παραμείνει σε αυτό το «νεκροταφείο» ο παιχταράς Ουναχί;
Οι οπαδοί τού Παναθηναϊκού θα πρέπει να τον εκτιμήσουν απεριορίστως
αν αποφασίσει να φύγει από τον Παναθηναϊκό,
διότι έτσι θα δηλώνει ότι δεν ανήκει στα θλιβερά υπαλληλάκια
που στρογγυλοκάθονται πάνω σε παχυλά συμβόλαια.
Ναι, είναι ιδιόρρυθμος,
όμως υπάρχουν αναρίθμητοι ιδιόρρυθμοι που διαπρέπουν σε ομάδες
(τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Κέντρικ Ναν).

Αναρίθμητα τα στιγμιότυπα από το μπασκετικό τμήμα τού Συλλόγου,
όπου εκπέμπεται εκκωφαντικώς η αίσθηση ότι πρόκειται για «Οικογένεια»,
ούτε μία αντίστοιχη εικόνα από το ποδοσφαιρικό τμήμα
που να θυμίζει -έστω, κατ’ ελάχιστον- την αύρα και την ατμόσφαιρα
που εκπέμπουν οι παίκτες τού Εργκίν Αταμάν
(δεν χρειάζεται καν να γίνω συγκεκριμένος, διότι τα Πρόσωπα και η Ομάδα έχουν γίνει «ΕΝΑ»).
Διόλου τυχαίως, λοιπόν,
η αρνητική ψυχολογία που επικρατεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα
οδηγεί σε αντίστοιχα αγωνιστικά φαινόμενα,
όπως είναι ο καταποντισμός τού μέχρι πρότινος εκπληκτικού Ντραγκόφσκι,
που έχει υποστεί την ίδια ψυχολογική καθίζηση με τον Μπρινιόλι
και κρεμιέται στα μανταλάκια ως «άσχετος»
(ουδεμία έκπληξη αν στη συνέχεια κατηγορηθεί κι ως «πουλημένος»).
Ο Τερματοφύλακας αποτελεί άκρως νευραλγική θέση
και -ακριβώς επειδή είναι ο απόλυτος αποδέκτης τής πίεσης που υφίσταται μία ομάδα-
συχνά καθρεφτίζει μέσω τής απόδοσής του
το κυρίαρχο κλίμα, το «δέσιμο» μεταξύ των παικτών,
την αυτοπεποίθηση ή την έλλειψη αυτοπεποίθησης,
την εμπιστοσύνη ή την έλλειψη εμπιστοσύνης.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
αντιλαλεί παταγωδώς στα ώτα μας η φράση
«Ένα άσχημο αποτέλεσμα δεν μπορεί να αμαυρώσει την εικόνα μας…»,
που είχε ξεστομίσει ο Βιτόρια μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον Ολυμπιακό,
αλλά έκτοτε τα «άσχημα αποτελέσματα» έχουν πληθύνει σε τέτοιον βαθμό
που τώρα πια στις οθόνες μας είναι σα να έχει πέσει μόνιμο «μαύρο».
…

Κατόπιν τούτων,
θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο ότι θα απολυθεί -και δικαίως- ο Βιτόρια,
ο οποίος φαίνεται εδώ και καιρό να έχει πετάξει «λευκή πετσέτα»,
δίνοντας, μάλιστα, την αίσθηση,
πως αδημονεί για τη λυτρωτική απόφαση τής διοίκησης
και περιορίζεται πια να προβαίνει σε τυπικές αμπελοφιλοσοφικές διαπιστώσεις
μετά από τις απανωτές τραγικές εμφανίσεις,
αποδεικνύοντας ότι δεν διαθέτει το «“DN.A.” τού Πρωταθλητή».
Οι Πρωταθλητές
-ήτοι, οι άνθρωποι που σε οποιονδήποτε τομέα κάνουν Πρωταθλητισμό-
χαρακτηρίζονται από τον τρόπο που διαχειρίζονται μία ήττα,
χαρακτηρίζονται από τον τρόπο που αντιδρούν σε μία ήττα.
Ο Αληθινός Πρωταθλητής αντιμετωπίζει την Ήττα
ως τη μοναδική παραφωνία ανάμεσα σε δύο σερί νικών.
Ο Αληθινός Πρωταθλητής
-όταν μία ήττα τού διακόψει ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων-
ξεκινάει καινούργιο σερί θετικών αποτελεσμάτων,
έχοντας θυμό που ο ίδιος επέτρεψε αυτήν τη μία ήττα,
έχοντας αυξημένο πάθος και αποφασιστικότητα,
τρέφοντας αποστροφή προς το ενδεχόμενο να γνωρίσει σύντομα κι άλλη ήττα,
τρέφοντας αποστροφή προς το ενδεχόμενο να βιώσει κι άλλο αρνητικό αποτέλεσμα.

Ο Βιτόρια απέτυχε ΚΑΙ εντός, ΚΑΙ εκτός συνόρων,
καθώς η ευρωπαϊκή διασταύρωση με τη Φιορεντίνα ήταν «λαχείο»
(χείριστη άμυνα, αφελές ποδοσφαιρικό σύστημα, καμία αίσθηση υπεροχής,
ένα μέτριο σύνολο που έχει μεν στοιχειώδη μεσο-επιθετική λειτουργία,
αλλά με την αρμόζουσα πίεση βρισκόταν αμέσως στα πρόθυρα κατάρρευσης).
Το μόνο που έκανε άψογα η Φιορεντίνα ήταν η «Αξιοποίηση των Δώρων»,
ο Παναθηναϊκός έδινε δώρα, η Φιορεντίνα έπαιρνε δώρα,
ο Παναθηναϊκός -με το τρέχον ρόστερ- αν είχε γαλουχηθεί με «Πνεύμα Νικητή»
θα είχε κατακτήσει με χαρακτηριστική άνεση την πρόκριση
και θα έβαζε πλώρη για τον τελικό τής διοργάνωσης
(η αδύναμη σλοβενική Τσέλιε και η νικήτρια τού ζεύγους Μπέτις-Γιαγκελόνια
ούτε κατά διάνοια εμπίπτουν στην περιγραφή «αξεπέραστα εμπόδια»).

Όταν όμως παίζεις έτσι για τον τελευταίο στόχο που σού έχει απομείνει στη χρονιά,
δηλώνεις παραιτημένος,
δηλώνεις έτοιμος για πρόωρες «καλοκαιρινές διακοπές»,
δηλώνεις ότι ποδοσφαιρικώς είσαι «Νεκρός».
«Άντε και τού χρόνου…
Άντε και τού χρόνου, να μάς έχει ο Θεούλης καλά μέχρι τότε,
να είμαστε ξανά βολεμένοι, να είμαστε ξανά αργόμισθοι,
να είμαστε ξανά άψυχοι, να είμαστε ξανά “νεκροί”.».

Εν κατακλείδι,
εδώ και τρία χρόνια ο Παναθηναϊκός
-δηλαδή, από την «καθαγιασμένη εποχή» τού αποτυχημένου Γιοβάνοβιτς-
πετάει διαρκώς στα σκουπίδια τεράστιες ευκαιρίες.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι ο Παναθηναϊκός έχει βολευτεί με τον ρόλο τού «Αουτσάϊντερ»,
δεν αντέχει να είναι «Φαβορί»,
καταρρέει -έως και ξευτιλίζεται- κάθε φορά που είναι φαβορί,
καταρρέει σε κάθε κρίσιμη στιγμή,
βαφτίζει ως «ακατόρθωτες υπερβάσεις» τα «Αυτονόητα τού Πρωταθλητισμού».

Επιμύθιο:
Ο Φατίχ Τερίμ ήρθε ΚΥΡΙΟΣ και έφυγε ΚΥΡΙΟΣ.
Ο Φατίχ Τερίμ είχε το ψυχικό μεγαλείο να σιωπήσει μπροστά στην τεράστια αδικία
και να μην καταγγείλει τα πρόσωπα που ευθύνονται για την εκδίωξή του.
Όμως, αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος και προπονητής,
μάς άφησε ως παρακαταθήκη την υπέροχη φράση
«Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός “Τελείωσε.”, δεν τελειώνει.»,
καθώς και τη δύσπεπτη αλήθεια ότι για την «Κατάντια τού Παναθηναϊκού»
δεν βαρύνεται αποκλειστικώς ο «συνήθης θύτης» Αλαφούζος,
μα φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης
και αυτοί που συστήνονται -είτε ιδίω στόματι, είτε δι’ αντιπροσώπων- ως τα «ισόβια θύματα».

Φατίχ Τερίμ, είσαι αξιοσέβαστος και συγκινητικός,
οπότε σού αφιερώνω τη μνημειώδη ρήση τού τεράστιου Νίκου Καζαντζάκη,
που ήρθες εδώ για να υπάρξεις η Παναθηναϊκή Ενσάρκωσή της:
«Ν’ αγαπάς την Ευθύνη.
Να λες “Εγώ… Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.”»!

Ο Αθλητάμπουρας